Από την ketolina στη lina

Γιατί εξαφανίστηκα και τι έμαθα σε αυτό το διάστημα

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Το blogging ξεκίνησε για μένα μερικά χρόνια πριν. Το blog Κetolina ήταν ένα δώρο από έναν άνθρωπο που πίστεψε σε μένα πριν να πιστέψω εγώ στον εαυτό μου και με βοήθησε να θυμηθώ ξανά τη δύναμη της γραφής. Ήταν η αρχή ενός όμορφου ταξιδιού, ένας χώρος όπου μπορούσα να εκφράσω τόσο την επιστημονική όσο και την λογοτεχνική πλευρά του εαυτού μου, μα συγχρόνως αυτός ο χώρος έμελλε να γίνει η βάση ενός νέου κύκλου ζωής.

Η Ketolina δεν υπάρχει πια. Να ‘μαι λοιπόν εδώ να μοιραστώ μαζί σας το λόγο που εξαφανίστηκα και τι έμαθα σ’ αυτό το διάστημα.

H αλήθεια είναι πως προσπαθούσα να αποφύγω αυτή την ανακοίνωση.  Ντρεπόμουν. Να μοιραστώ τι μου συμβαίνει, ακόμα και να το παραδεχτώ στον εαυτό μου μερικές φορές. Δεν το ήθελα πια, δεν ήμουν πια η Κetolina, και όσο περνούσε ο καιρός και δεν είχα κλείσει τον κύκλο ντρεπόμουν ακόμη περισσότερο, αισθανόμουν πως είχα απογοητεύσει όλους αυτούς που με ακολούθησαν που με εμπιστεύτηκαν και κρύφτηκα εκεί στην τρύπα μου παρέα με έναν από τους δράκους μου, την παραδοχή πως έκανα λάθος, και βολεύτηκα εκεί.

Μα ήξερα πως δεν θα μπορούσα να προχωρήσω αν δεν άφηνα το παλιό να φύγει, για να δώσω χώρο στο νέο να δημιουργηθεί. Ήταν ενάντια στις αρχές μου να μην αποχαιρετήσω, όσο δύσκολο και ήταν. Δεν το ήθελα, όχι μόνο απέναντι στους ανθρώπους που με στήριξαν, μα το όφειλα στον εαυτό μου να κλείσω αυτόν το κύκλο και να προχωρήσω στον επόμενο.

Όταν έμαθα όλα αυτά που έμαθα ανέλαβα την ευθύνη και είπα το αντίο και είμαι περήφανη για το νέο μου ταξίδι που θα μου φέρει σίγουρα πολλές προκλήσεις μα τις καλοδέχομαι πια και χαμογελώ σε αυτά τα μαθήματα και τα δώρα της ζωής.

Η κετογονική διατροφή και η σελίδα Ketolina μου έμαθε να ερευνώ σε βάθος, να αμφισβητώ να δοκιμάζω τα όριά μου και ήταν ένας σταθμός. Η αλλαγή στο σώμα και όχι μόνο προκάλεσε πολλές αλλαγές κι σε άλλα επίπεδα.

Έρευνα σε βάθος. Επαναδιαπραγμάτευση. Αμφισβήτηση.

Αποστασιοποίηση… χρησιμοποιώντας τα λόγια του Χόρχε Μπουκάι.

Πέρασα ένα διάστημα αρκετά επίπονο, πολλά δύσκολα μαθήματα ζωής τόσο στον επαγγελματικό όσο και στον προσωπικό τομέα, σκληρά πολλές φορές και επέλεξα να αποσυρθώ. Να μπω βαθιά μέσα και να αφουγκραστώ.  Έμαθα πολλά. Χωρίς αυτά δε θα βρισκόμουν εδώ που είμαι τώρα.  Υπέροχη η περιπέτεια που έζησα και συναρπαστικός ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά μου.

Έχοντας τα εφόδια και αποκτώντας συνεχώς κι άλλα. Εργαζόμενη χρόνια ως δασκάλα έμαθα πως ποτέ δε σταματώ να μαθαίνω, να ανακαλύπτω, να θυμώνω, να λυπάμαι, να χαίρομαι, να παθιάζομαι γι’ αυτά που πιστεύω. Να θυμάμαι, να ονειρεύομαι, να αφήνω, να δέχομαι, ν’ αγαπώ.

Από τη γραφή έμαθα τη δύναμή της. Την μελέτησα, την σπούδασα, την εφάρμοσα κι γι’ αυτό πολλά από τα τα επόμενα μου σχέδια βασίζονται γραφή που σε βοηθά να βγάλεις τη φωνή που μέσα σου κρύβεις.

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Αν αυτή η πορεία ήταν παραμύθι θα μιλούσε για μία μικρή κάμπια που ζούσε σ’ ένα πολύχρωμο λιβάδι…

Ένιωθε πάντα διαφορετική, ένιωθε πως δεν την καταλαβαίνουν, έμαθε να φοβάται και να ανέχεται. Την ποδοπάτησαν γιατί δεν είχε μάθει να προστατεύει τον εαυτό της. Θύμωσε. Πολύ. Με τους άλλους. Τους κατηγόρησε. Με τον εαυτό της και έγινε ο χειρότερος κριτής της. Ένιωσε λίγο καλύτερα και κούρνιασε για λίγο καιρό στην θαλπωρή της ψευδαίσθησης. Κι όμως πάλι ένιωθε πως κάτι δεν είναι όπως ήθελε.

Είχε ακούσει… είχε διαβάσει… είχε μάθει… και γνώριζε πως αν ήθελε να αλλάξει κάτι στη ζωή της έπρεπε να πάρει μία απόφαση και να περάσει στην πράξη. Είτε θα έμενε εκεί, είχε άλλωστε συνηθίσει πια, είτε θα έμπαινε στο κουκούλι. Τα μικρά της ποδαράκια πήγαιναν μία από εδώ και μία από κει. Κοντοστάθηκε και έκλεισε τα μάτια της. Μέσα σ’ αυτή τη ησυχία άκουσε τον αγέρα να της ψιθυρίζει: «άκου». Κουλουριάστηκε και αφουγκράστηκε τον ανεπαίσθητο ψίθυρο που την γέμισε αμφιβολία: «δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό». Και η μικρή φλογίτσα που κουβαλούσε μέσα της τρεμόπαιξε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Η απόφαση είχε παρθεί.

Ούτε που κατάλαβε πόσο καιρό ήταν μέσα στο κουκούλι. Παρατήρησε τον χώρο γύρω της. Δε βρισκόταν πια στο απόλυτο σκοτάδι. Μικρές ηλιαχτίδες έμπαιναν από τις ρωγμές που είχαν δημιουργηθεί με τον καιρό. Προσπάθησε να τεντωθεί και τότε ένιωσε, συνειδητοποίησε τις διαφορές. Είχε μεταμορφωθεί. Το σώμα της είχε αλλάξει. Η φλογίτσα ήταν πλέον φωτιά. Και τα μεγάλα μάτια της έβλεπαν πια πιο καθαρά.

Έπρεπε πάλι να πάρει μία απόφαση. Να επιλέξει. Ήταν χαρούμενη, ευτυχισμένη, προστατευμένη μέσα στο κουκούλι της. Ένιωθε όμορφα, παρέα με τον εαυτό της. Μα ένιωθε ζωή μισή. Ήξερε πως αν έβγαινε έξω θα μπορούσε πια να πετάξει και να πάει όπου θέλει, μα ήξερε πως έξω υπάρχουν κι άλλοι και φοβόταν λίγο. Ήξερε πως έξω τίποτα δεν είναι δεδομένο και θα μπορούσε να κουτουλήσει σε κανένα τοίχο, μα αν δεν το έκανε θα έχανε τους άλλους. Τη σύνδεση, το μοίρασμα, την ομορφιά της ζωής.

Με λίγο φόβο στην καρδιά και πολύ δύναμη στην ψυχή αποφάσισε να βγει έξω. Να πετάξει, να μοιραστεί, να αγκαλιάσει, να κουτουλήσει, να ακούσει, να πληγωθεί, ν’ αγαπήσει.

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

Ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσω την Keto-lina. Δεν χρειάζομαι πια πρόσημα, έχω αγκαλιάσει εμένα, τις νεράιδες, μα και τους δράκους μου, αναγνώρισα τη μοναδικότητά μου και θέλω να βοηθήσω κι εσένα να το κάνεις αν το επιθυμείς.

Αλλάζω λοιπόν σελίδα. Ένα νέο κεφάλαιο ξεκινά. Κι είμαι σίγουρη πως θα είναι συναρπαστικό.

Είμαι η Λίνα.

Είμαι μαμά, κόρη, αδελφή, φίλη και feminine healer.

Είμαι εδώ για όλες τις γυναίκες που θέλουν να πετάξουν από πάνω τους τα «πρέπει» και την ντροπή, που θέλουν να ανακαλύψουν το κάλεσμα της καρδιάς και της ψυχής τους, να ξαναβρούν τη χαμένη τους ενέργεια να αγκαλιάσουν τον υπέροχο εαυτό τους και να γεμίσουν τον κόσμο με το φως τους.

Σε ακούω. Σε νιώθω. Κι εγώ κάποτε φώναξα «ΑΡΚΕΤΑ».

Δε γνωρίζω τη δική σου ιστορία, μα ξέρω πως είχα πιάσει πάτο, μπόρεσα να σηκωθώ, να πάρω τη ζωή στα χέρια μου, να βρω τον πραγματικό μου εαυτό και να μπορώ τώρα να απολαμβάνω τη ζωή μου. Πιστεύω πως μπορείς κι εσύ να το κάνεις! Έλα να το κάνουμε μαζί.

Θα χαρώ πολύ να σε γνωρίσω!