Πανσέληνος σήμερα. Αυτή η νύχτα πάντα με μαγεύει. Είναι σαν να ψιθυρίζει στα αυτιά μου όλα όσα κρατά η ψυχή μου κρυμμένα. Η σελήνη, μεγάλη και φωτεινή, μοιάζει να κοιτάζει κατευθείαν στην καρδιά, ξεσκεπάζοντας κάθε συναίσθημα που προσπαθώ να κρύψω.
Αυτές τις νύχτες, η ενέργεια αλλάζει. To νιώθεις και εσύ; Σαν να γίνεται το πέπλο που χωρίζει εμάς και τον αόρατο πνευματικό κόσμο πιο λεπτό και διάφανο. Για εμάς τους ενσυναισθητικούς, που ήδη ζούμε σαν δέκτες των συναισθημάτων γύρω μας, η πανσέληνος είναι ένας καθρέφτης που πολλαπλασιάζει ό,τι αισθανόμαστε.
Νύχτες σαν αυτές νιώθω συχνά ότι η ψυχή μου εκτείνεται πολύ πιο πέρα από το σώμα μου. Νιώθω τη λύπη του κόσμου, τη χαρά, τη σύγχυση, το άγχος, τον θυμό. Είναι σαν να κρατώ στα χέρια μου την καρδιά της ανθρωπότητας και κάθε χτύπος της γίνεται δικός μου.
Η σελήνη πάντα συνδεόταν με τη θηλυκή ενέργεια. Είναι ο κύκλος της, η σταθερή της ροή που μου θυμίζει την εσωτερική μου σοφία. Σαν γυναίκα, νιώθω αυτή τη σύνδεση βαθιά. Σαν να είμαι κι εγώ μέρος αυτού του αέναου κύκλου αλλαγής και αναγέννησης.
Οι ενέργειες είναι δυνατές, τα συναισθήματα έντονα, η διαίσθηση ισχυρή και όταν ησυχάσω το νου και κλείσω τα μάτια μου, η καρδιά μου μου ψιθυρίζει τι χρειάζεται να αφήσω.
Αλλαγές. Και στο σώμα και την ψυχή. Αυτές τις νύχτες με πανσέληνο μπορεί να νιώθω πιο κουρασμένη. Ο ύπνος γίνεται ανήσυχος, τα όνειρα γεμάτα μηνύματα. Το σώμα μου ζητάει περισσότερη φροντίδα, και η καρδιά μου θέλει χώρο για να εκφραστεί.
Η ευαισθησία μου γίνεται ευλογία, αλλά και πρόκληση. Τα δάκρυα έρχονται πιο εύκολα – όχι μόνο για τη δική μου ιστορία, αλλά και για τις ιστορίες που κουβαλούν οι άλλοι. Είναι σαν να γίνεται ο κόσμος ένα με εμένα, και εγώ με εκείνον.
Αυτές τις νύχτες, επιλέγω να δημιουργώ μικρούς ιερούς χώρους για εμένα. Ανάβω κεριά, αφήνω την αγαπημένη μου μουσική να γεμίσει με μελωδίες και νότες το δωμάτιο και γράφω. Γράφω όλα όσα νιώθω, όσα με βαραίνουν, όσα θέλω να απελευθερώσω.
Μερικές φορές, αφήνω τη σελήνη να με λούσει με το φως της. Στέκομαι από κάτω της, κλείνω τα μάτια μου και νιώθω σαν να με ξεπλένει, να με καθαρίζει, σαν να παίρνει μακριά κάθε τι που δεν είναι πια δικό μου. Και χορεύω… χορεύω!
Αν νιώθεις κι εσύ την πανσέληνο να σε επηρεάζει, σου προτείνω να ακούσεις το σώμα σου και την ψυχή σου. Δώσε χώρο σε ό,τι αναδύεται και δέξου το με αγάπη. Ίσως η σελήνη σου δείχνει τον δρόμο για να συνδεθείς βαθύτερα με την αυθεντική σου φύση.
Η σελήνη δεν μας ζητάει να αλλάξουμε. Μας καλεί απλώς να είμαστε – παρόντες και παρούσες, ευάλωτοι, δυνατοί μέσα από την ευαισθησία και την αυθεντικότητά μας. Και όταν έρθει η αυγή, είμαστε λίγο πιο ανάλαφροι, λίγο πιο ελεύθεροι, λίγο πιο συνδεδεμένοι με τον αυθεντικό μας εαυτό και την αλήθεια της ψυχής μας.
Απόψε, η πανσέληνος! Θα την κοιτάξω ξανά και ξανά, και θα της πω ευχαριστώ – για το φως της, για τη δύναμή της, για την υπενθύμιση ότι μέσα από την αποδοχή βρίσκουμε τον εαυτό μας.
