Τι θα συνέβαινε αν οι ψυχές μας δεν φορούσαν σώματα;
Ποια θα ήταν τότε τα πρότυπα της ομορφιάς;
Τι θα προσπαθούσαμε να καλύψουμε με μακιγιάζ;
Τι θα φοβόμασταν να δουν οι άλλοι;
Κλείνω τα μάτια και αφήνω τη σκέψη να ταξιδέψει πέρα από τη μορφή, πέρα από το δέρμα, τα χαρακτηριστικά, τις αναλογίες. Αν δεν υπήρχαν σώματα, τι θα σήμαινε η ομορφιά; Θα ήταν ακόμα μια επιδίωξη; Ή θα ήταν απλώς μια αντανάκλαση του φωτός μέσα μας;
Έχω περάσει χρόνια μπροστά από έναν καθρέφτη, διορθώνοντας ατέλειες που μόνο εγώ έβλεπα. Δοκιμάζοντας κραγιόν για να φανώ πιο ζωντανή, foundation για να σβήσω τα σημάδια του χρόνου, ρούχα που να κολακεύουν το σώμα μου όπως η κοινωνία όρισε ότι πρέπει να δείχνει. Και όμως, αν αύριο το πρωί ξυπνούσα χωρίς σώμα, τι θα έμενε;
Η αλήθεια μου.
Θα έμενε η αγάπη που έχω δώσει απλόχερα και εκείνη που κάποτε δεν τόλμησα να χαρίσω. Οι σκέψεις που μάζεψα σαν πολύτιμα πετράδια και εκείνες που έθαψα βαθιά από φόβο μήπως δεν είναι αρκετές. Θα έμενε η ζεστασιά που αφήνει το χαμόγελό μου στους άλλους και η σκιά που ρίχνουν οι φόβοι μου όταν φοβάμαι να δείξω τον εαυτό μου.
Τι καλύπτουμε όταν φοβόμαστε να φανερωθούμε;
Ομορφιά. Αυτό είναι το παράδοξο. Καλύπτουμε την ίδια μας την ομορφιά γιατί μάθαμε να την μετράμε με λάθος μέτρα. Νομίζουμε πως είναι κάτι που χτίζεται, προστίθεται, διορθώνεται. Όμως η αληθινή ομορφιά είναι η αλήθεια μας, η αυθεντικότητά μας. Αυτό που είμαστε όταν δεν προσπαθούμε ν’ αποδείξουμε κάτι.
Αν οι ψυχές μας δεν φορούσαν σώματα, δε θα μπορούσαμε να κρυφτούμε πίσω από προσεκτικά επιλεγμένα ρούχα ή επιμελώς ατημέλητα χαμόγελα. Δεν θα υπήρχαν σκιές ματιών για να τονίζουν βλέμματα και highlighter για να φωτίζουν ζυγωματικά. Η μόνη λάμψη που θα υπήρχε θα ήταν η εσωτερική. Και δεν θα υπήρχε τίποτα να καλύψουμε.
Αλλά τι γίνεται αν ήδη δεν υπάρχει τίποτα να καλύψουμε;
Τι γίνεται αν όλη η προσπάθεια να κρυφτούμε είναι μάταιη, γιατί τελικά όλοι βλέπουν μέσα μας, είτε το θέλουμε είτε όχι; Αν, ανεξάρτητα από το σώμα, οι ψυχές μας φωνάζουν την αλήθεια τους μέσα από τα μάτια, τις κινήσεις, τη σιωπή μας;
Το θάρρος να είμαστε διαφανείς
Ζούμε σε έναν κόσμο που φοβάται τη διαφάνεια. Φοβόμαστε να δείξουμε τη θλίψη μας μήπως μας θεωρήσουν αδύναμους. Φοβόμαστε να δείξουμε τη χαρά μας μήπως μας τη στερήσουν. Φοβόμαστε να πούμε «σ’ αγαπώ» πρώτοι, φοβόμαστε να παραδεχτούμε ότι φοβόμαστε.
Κι όμως, αν μπορούσαμε να δούμε ο ένας την ψυχή του άλλου χωρίς φίλτρα, νομίζω πως θα δακρύζαμε από αγάπη. Γιατί μέσα μας, όλοι κουβαλάμε την ίδια λαχτάρα: να μας δουν αληθινά και αυθεντικά και να μας αγαπήσουν ακριβώς όπως είμαστε.
Αν οι ψυχές μας δεν φορούσαν σώματα, η ομορφιά δεν θα ήταν θέμα συμμετρίας, αλλά φωτός. Και το πιο όμορφο φως θα ήταν η αυθεντικότητα.
Οπότε, ίσως η ερώτηση δεν είναι τι θα γινόταν αν οι ψυχές μας δεν είχαν σώματα.
Ίσως η ερώτηση είναι: Πώς μπορούμε να ζήσουμε σήμερα σαν να είμαστε ήδη διαφανείς;
Ίσως η απάντηση να βρίσκεται στο να μην κρύβουμε άλλο το φως μας.
Να γελάμε πιο δυνατά.
Να αγαπάμε πιο βαθιά.
Να τολμάμε να δείχνουμε ποιοι είμαστε, χωρίς προσθήκες και καλύψεις.
Γιατί στο τέλος της ημέρας, εκείνο που θα μείνει δεν είναι το πρόσωπό μας σε μια φωτογραφία, αλλά το πώς κάναμε τους άλλους να νιώσουν. Δεν είναι η εικόνα μας, αλλά το ίχνος που αφήσαμε στις καρδιές που αγγίξαμε.
Και έτσι, τελικά, η μόνη ερώτηση που αξίζει να κάνουμε είναι αυτή:
Πες μου… δείξε μου τι έχεις μέσα σου!
Με αγάπη,
