Η τέχνη του αφήνω κάτι να φύγει. Εμπιστοσύνη στη ροή της ζωής.
Υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού μας που προσκολλάται – προσκολλάται στη βεβαιότητα, στα αποτελέσματα, στην ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να διαμορφώσουμε κάθε λεπτομέρεια της ζωής μας σύμφωνα με τις επιθυμίες μας. Αυτό το κομμάτι ψιθυρίζει: «Ελπίζω να πάει καλά. Ελπίζω να συμβεί αυτό και εκείνο. Ελπίζω το μονοπάτι να οδηγήσει εκεί που θέλω. Και τόσο συχνά, μπερδεύουμε αυτή την ελπίδα με την πίστη. Πιστεύουμε ότι αν απλώς ευχηθούμε αρκετά έντονα, αν κρατηθούμε αρκετά σφιχτά, αν ελέγξουμε αρκετά επιδέξια, θα κάνουμε τα πράγματα να εξελιχθούν ακριβώς όπως τα οραματιζόμαστε.
Αλλά η ζωή δεν λειτουργεί έτσι.
Και η αλήθεια είναι – ούτε η αγάπη, ούτε η θεραπεία, ούτε η δημιουργικότητα, ούτε η χαρά. Τίποτα από αυτά δεν ευδοκιμεί μέσα στη σφιγμένη γροθιά του ελέγχου. Ζει στην ανοιχτή παλάμη της παράδοσης.
Η ψευδαίσθηση του ελέγχου
Μας αρέσει να πιστεύουμε ότι έχουμε τον έλεγχο. Κάνουμε σχέδια, αναλύουμε κάθε πιθανότητα και οργανώνουμε τη ζωή μας με σχολαστική ακρίβεια. Σχεδιάζουμε συζητήσεις πριν συμβούν, φανταζόμενοι όλους τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσαν να εξελιχθούν. Θέτουμε προσδοκίες για το πώς θα έρθει η αγάπη, πώς θα παρουσιαστούν οι ευκαιρίες, πώς θα εμφανιστεί και πως και πότε θα νιώσουμε ευτυχία.
Και μετά, όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα έχουμε σχεδιάσει, θυμώνουμε. Το άγχος εισβάλλει στη ζωή μας. Σκεφτόμαστε υπερβολικά. Υπεραναλύουμε. Αμφισβητούμε τα πάντα. Γιατί δεν έγινε όπως το ήθελα; Έκανα κάτι λάθος; Τι μπορώ να κάνω για να το διορθώσω;
Πόσες φορές έχω βρεθεί κι εγώ σε αυτή τη θέση…
Αλλά να τι με δίδαξε η ζωή: ο έλεγχος είναι μια ψευδαίσθηση. Όσο κι αν καταστρώνουμε στρατηγικές, η ζωή θα έχει πάντα το δικό της ρυθμό. Θα μας εκπλήσσει, θα μας προκαλεί, θα μας ζητάει να χορέψουμε όταν δεν το περιμένουμε και θα απαιτεί να εμπιστευτούμε τη σοφία της. Και όσο περισσότερο προσπαθούμε να την αναγκάσουμε να υποταχθεί, τόσο περισσότερο εξαντλούμε τους εαυτούς μας προσπαθώντας να κρατήσουμε κάτι που δεν ήταν ποτέ δικό μας εξ αρχής.
Αυτό που δεν μπορούμε να ελέγξουμε
Ουφ, κάποια στιγμή ξεφυσάς, γιατί υπάρχει μια βαθιά ανακούφιση στην αναγνώριση αυτού που δεν μπορούμε να ελέγξουμε.
Δεν μπορούμε να ελέγξουμε πώς μας αντιλαμβάνονται οι άλλοι.
Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις επιλογές που κάνουν οι άνθρωποι.
Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τι θα συμβεί αύριο, ή τον επόμενο μήνα, ή τον επόμενο χρόνο.
Δεν μπορούμε να ελέγξουμε αν οι άνθρωποι στη ζωή μας θα μείνουν ή θα φύγουν.
Δεν μπορούμε να ελέγξουμε αν τα όνειρά μας θα εξελιχθούν με τον τρόπο που περιμένουμε.
Και ξέρω – αυτή η συνειδητοποίηση μπορεί να αισθάνεται τρομακτική. Αλλά μπορεί επίσης να μοιάζει με απελευθέρωση.
‘Οταν σταματάμε να προσπαθούμε να ελέγξουμε αυτό που είναι εκεί έξω,
διεκδικούμε τη δύναμή μας πάνω σε αυτό που βρίσκεται μέσα μας.
Τι μπορούμε να κάνουμε
Μπορούμε να παραμείνουμε ευθυγραμμισμένοι με τον πιο αυθεντικό εαυτό μας.
Μπορούμε να ακολουθήσουμε τη χαρά μας, όχι ως μέσο για πετύχουμε έναν σκοπό, αλλά ως αφοσίωση στην παρούσα στιγμή.
Μπορούμε να είμαστε γενναίοι όταν η ζωή μας καλεί να είμαστε, ακόμα και όταν δεν ξέρουμε τι μας περιμένει στην άλλη πλευρά του θάρρους μας.
Μπορούμε έχουμε την καρδιά ανοιχτή σε μια εμπειρία, γνωρίζοντας ότι είτε μείνει είτε φύγει, θα μας έχει διαμορφώσει με κάποιο τρόπο.
Μπορούμε να συνεχίσουμε να συνδεόμαστε με την ενδόμυχη αλήθεια μας, αφουγκραζόμενοι τους ψιθύρους της διαίσθησης που μας καθοδηγούν προς το σωστό για εμάς.
Μπορούμε να επιτρέψουμε στη ζωή να κινηθεί μέσα από εμάς αντί να την πιέζουμε, προσπαθώντας να ελέγξουμε κάθε στροφή της.
Και όταν το κάνουμε αυτό -όταν εγκαταλείπουμε την ανάγκη να ελέγχουμε- συνειδητοποιούμε ότι δεν ήταν ποτέ γραφτό να τα κρατάμε όλα μαζί εγκλωβισμένα. Ήταν να ακολουθήσουμε ελεύθερα τη ροή της ζωής.
Παραδινόμαστε στο άγνωστο
Η παράδοση δεν είναι παθητική. Δεν σημαίνει παραίτηση. Δεν είναι να λες, δεν με νοιάζει τι θα συμβεί.
Η παράδοση είναι εμπιστοσύνη. Είναι να ψιθυρίζεις:
δεν ξέρω τι έρχεται, αλλά εμπιστεύομαι ότι θα είμαι εντάξει.
Είναι η προθυμία να σταθείς στο άγνωστο, με τα χέρια ορθάνοιχτα, και να πεις, χαλαρώνω τη λαβή μου, δεν έχω προσκόλληση σε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Εμπιστεύομαι ότι ό,τι κι αν συμβεί με οδηγεί κάπου σημαντικά.
Είναι η επιλογή να πιστέψω ότι η ζωή δεν είναι εναντίον μου, αλλά πάντα, πάντα κινείται προς όφελός μου – ακόμα και όταν δεν μπορώ ακόμα να δω πώς.
Γιατί στην πραγματικότητα, το σύμπαν πάντα συνωμοτεί για το ύψιστο καλό μας. Οι ανακατευθύνσεις, οι απώλειες, οι απροσδόκητες παρακάμψεις – τίποτα από αυτά δεν ήταν τυχαίο. Ήταν όλα μέρος μιας μεγαλύτερης εξέλιξης.
Και όταν μαθαίνουμε να εμπιστευόμαστε αυτή την εξέλιξη, απελευθερωνόμαστε.
Η μαγεία της εμπιστοσύνης στον εαυτό σου
Στο επίκεντρο της παράδοσης βρίσκεται μια απλή αλήθεια: Είμαι επαρκής, έτσι ακριβώς όπως είμαι, χωρίς να χρειάζεται να αναγκάσω τίποτα να είναι διαφορετικό.
Δεν χρειάζεται να τα έχω υπολογίσει όλα για να είμαι άξια/ος της αγάπης, της επιτυχίας ή της ευτυχίας.
Δεν χρειάζεται να ελέγχω κάθε βήμα του ταξιδιού μου για να είμαι ασφαλείς.
Δεν χρειάζεται να κρατάω πράγματα που ζητούν να απελευθερωθούν. Ας το να φύγει.
Απλά χρειάζεται να συνεχίζω να επιλέγω τον εαυτό μου – τη χαρά μου, την αυθεντικότητά μου, την γαλήνη μου.
Γιατί η πραγματική δύναμη δεν βρίσκεται στον έλεγχο όσων βρίσκονται έξω από εμένα.
Η πραγματική δύναμη είναι να εμπιστεύομαι αυτό που είναι μέσα μου.
Και αυτό, αγαπημένοι μου, είναι η μαγεία σου.
Αυτό είναι που θα σε πάει μπροστά, όπου κι αν σε οδηγήσει το μονοπάτι.
Η μαγεία της εμπιστοσύνης στη ζωή
Όταν εμπιστεύεσαι τη ζωή, μπαίνεις σε έναν βαθύτερο ρυθμό – έναν ρυθμό όπου όλα εξελίσσονται ακριβώς όπως πρέπει, ακόμη και όταν δεν μπορείς ακόμη να δεις την πλήρη εικόνα. Το σύμπαν, η ζωή, ο Θεός, πες το όπως θέλεις, σε φροντίζει. Πάντα σε καθοδηγεί, σε σπρώχνει προς τις εμπειρίες, τους ανθρώπους και τα μαθήματα που χρειάζεσαι για την ανάπτυξη, τη θεραπεία και την εξέλιξή σου. Ακόμα και οι παρακάμψεις, τα καρδιοχτύπια και οι στιγμές αβεβαιότητας δεν είναι λάθη – είναι ανακατευθύνσεις, ιερές προσκλήσεις για να γίνεις περισσότερο αυτό που είναι να γίνεις, να αναπτύξεις το δυναμικό σου.
Η ζωή δεν είναι κάτι που πρέπει να ελέγξεις- είναι κάτι με το οποίο μαθαίνεις να χορεύεις. Και όταν παραδίνεσαι στη ροή της, συνειδητοποιείς ότι δεν χάνεσαι ποτέ. Πάντα οδηγείσαι στο σπίτι σου.
Με αγάπη
