Σχέσεις. Ποιος ορίζει τι είναι; Ποιος βάζει τα μέτρα και τα σταθμά;
Ο άντρας πρέπει να είναι έτσι, να κάνει αυτό, να προσφέρει εκείνο. Η γυναίκα πρέπει να είναι αλλιώς, να φροντίζει, να υπομένει, να προσαρμόζεται. Πρέπει, πρέπει, πρέπει…
Κι όμως, πόσο εγκλωβισμένοι μένουμε έτσι μέσα σε ρόλους και στερεότυπα! Πόσο αλυσοδένονται οι ψυχές μας όταν ζούμε μια σχέση σαν ένα κουτί με συγκεκριμένους κανόνες και όρια, αντί σαν έναν ζωντανό οργανισμό που αναπνέει, αλλάζει και εξελίσσεται μαζί με εμάς.
Έχουμε μάθει να βλέπουμε τις σχέσεις σαν κάτι που πρέπει να μοιάζει με έναν κοινωνικά αποδεκτό χάρτη: συγκεκριμένα βήματα, συγκεκριμένες προσδοκίες, συγκεκριμένα «επιτεύγματα». Να συμβαδίζουν με έναν αόρατο κανόνα που κανείς δεν ξέρει ποιος όρισε πρώτος.
Όμως τι είναι σχέση;
Είναι συμβόλαιο; Υποχρέωση; Ή μήπως είναι ένας ζωντανός χώρος όπου δύο ψυχές συναντιούνται και δημιουργούν κάτι μοναδικό, κάτι που κανείς άλλος δεν μπορεί να ορίσει εκτός από εκείνες;
Η σχέση ως ιερός χώρος
Μια σχέση δεν είναι ένα δεδομένο, ένα προκαθορισμένο μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσουμε με κλειστά μάτια. Είναι ένας ιερός χώρος, ένας τόπος που δημιουργείται από δύο ανθρώπους. Και μόνο αυτοί μπορούν να τον διαμορφώσουν.
Είναι μια δυναμική συνάντηση δύο ψυχών που επιλέγουν να περπατούν μαζί. Δύο υπάρξεις που ορίζουν μόνες τους τους ρυθμούς, τις στιγμές, τα όρια και τις απεραντοσύνες τους.
Αλλά για να γίνει αυτό, χρειάζεται κάτι που πολλές φορές ξεχνάμε: καθαρή επικοινωνία.
Χρειάζεται το θάρρος να μιλήσουμε ειλικρινά. Να εκφράσουμε τις ανάγκες, τις αλήθειες, τις επιθυμίες μας. Να ακούσουμε χωρίς να αμυνόμαστε. Να νιώσουμε χωρίς να προσπαθούμε να ελέγξουμε.
Τα βάρη του παρελθόντος
Κουβαλάμε στις σχέσεις μας τα «μπαγκάζια» του παρελθόντος. Οι πληγές, οι φόβοι, τα παλιά μοτίβα που μάθαμε μεγαλώνοντας μάς καθορίζουν. Ο φόβος της εγκατάλειψης, η προσκόλληση, οι άμυνες, η ανάγκη να είμαστε αρεστοί, η δυσκολία να δείξουμε ευαλωτότητα.
Όλα αυτά δημιουργούν αόρατους τοίχους ανάμεσα σε εμάς και τον άλλον. Δεν τον βλέπουμε πραγματικά. Βλέπουμε μόνο τις ανασφάλειές μας να καθρεφτίζονται μέσα του.
Αλλά αν τολμήσουμε να αφήσουμε αυτά τα βάρη κάτω, αν μπούμε σε μια σχέση όχι για να καλύψουμε τα κενά μας, αλλά για να εξερευνήσουμε τη βαθύτερη αλήθεια μας, τότε κάτι μαγικό μπορεί να συμβεί.
Τότε η σχέση γίνεται ένα μονοπάτι συνειδητότητας και ίασης.
Και αν δεν έχουμε προσδοκίες, αν δεν πιέζουμε τον άλλον να ταιριάξει σε ένα προκαθορισμένο σχήμα, τότε εκεί, σε αυτόν τον ανοιχτό χώρο, όλα είναι δυνατά.
Δύο αυτόφωτοι άνθρωποι
Δεν είμαστε μισοί που ψάχνουμε το άλλο μας μισό.
Είμαστε ολόκληροι, αλλά η ένωση με κάποιον άλλο μπορεί να μας δώσει κάτι που μόνοι μας δεν μπορούμε να βιώσουμε: την εμπειρία του «μαζί».
Μια σχέση δεν πρέπει να είναι φυλακή. Δεν πρέπει να είναι αλυσίδα, υποχρέωση, ή μια διαρκής προσπάθεια να κρατηθεί ζωντανή.
Η σχέση είναι επιλογή.
Είναι η επιλογή να αγαπήσουμε τον άλλον έτσι όπως είναι, χωρίς να θέλουμε να τον αλλάξουμε.
Είναι η επιλογή να μοιραζόμαστε, να δίνουμε χώρο και να σεβόμαστε την αυτονομία.
Είναι η επιλογή να μένουμε όχι επειδή φοβόμαστε να φύγουμε, αλλά επειδή κάθε μέρα διαλέγουμε ξανά τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας.
Δύο ελεύθεροι άνθρωποι που επιλέγουν να πορευτούν μαζί, όχι για να συμπληρώσουν ο ένας τον άλλον, αλλά για να φωτίσουν ακόμα περισσότερο ο καθένας τη δική του διαδρομή.
Όταν μια σχέση βασίζεται στην ελευθερία, τότε δεν υπάρχει φόβος.
Όταν μια σχέση στηρίζεται στην αλήθεια, τότε δεν υπάρχει καταπίεση.
Όταν μια σχέση επιτρέπει και στους δύο να είναι αυτοί που πραγματικά είναι, τότε μπορεί να γίνει ένας τόπος θαυμάτων.
Ένας τόπος όπου η αγάπη δεν φυλακίζει, αλλά ανοίγει φτερά.
Ένας τόπος όπου το «εμείς» δεν καταπίνει το «εγώ», αλλά το αναδεικνύει.
Ένας τόπος όπου δύο ψυχές συναντιούνται ξανά και ξανά, όχι από ανάγκη, αλλά από βαθιά επιθυμία.
Γιατί η πραγματική σχέση δεν είναι αλυσίδα.
Είναι ένας ιερός χορός ελευθερίας, εμπιστοσύνης και ένωσης.
Δύο αυτόφωτοι άνθρωποι, ελεύθεροι μαζί.
