Στη ζωή, πολλά πράγματα συμβαίνουν πέρα από τον έλεγχό μας. Ένας χωρισμός, μια αποτυχία στη δουλειά, μια ασθένεια, ή ακόμα και οι μικρές καθημερινές απογοητεύσεις που μοιάζουν ασήμαντες, αλλά αφήνουν τα σημάδια τους. Ο Βούδας είπε:
«Στη ζωή δεν μπορούμε πάντα να ελέγξουμε το πρώτο βέλος. Ωστόσο, το δεύτερο βέλος είναι η αντίδρασή μας στο πρώτο.
Το δεύτερο βέλος είναι προαιρετικό.»
Αυτή η φράση κρύβει μια βαθιά σοφία. Το πρώτο βέλος αντιπροσωπεύει τα γεγονότα που μας πληγώνουν — αυτά που δεν μπορούμε να προβλέψουμε ή να αποτρέψουμε. Το δεύτερο βέλος, όμως, είναι η επιλογή μας: ο τρόπος που αντιδρούμε σε αυτά τα γεγονότα.
Το πρώτο βέλος: όταν ο πόνος είναι αναπόφευκτος
Η ζωή μου άλλαξε δραματικά τη στιγμή που διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού. Ήταν ένα από εκείνα τα πρώτα βέλη που δεν μπορούσα να αποφύγω. Όταν άκουσα τα νέα, ένιωσα το βάρος της διάγνωσης σαν μια πληγή που δεν θα έκλεινε ποτέ. Το πρώτο βέλος είχε χτυπήσει, και ο πόνος ήταν υπαρκτός, ωμός, αναπόφευκτος.
Όμως, σύντομα συνειδητοποίησα ότι αυτό που με βασάνιζε περισσότερο δεν ήταν ο ίδιος ο καρκίνος, αλλά οι σκέψεις μου γύρω από αυτόν: «Γιατί σε μένα;» «Τι έκανα λάθος;» «Τι θα γίνει τώρα;» Οι ερωτήσεις αυτές ήταν το δεύτερο βέλος που μου έριχνα ξανά και ξανά.
Το δεύτερο βέλος: όταν ο πόνος γίνεται υποκειμενικός
Το δεύτερο βέλος είναι η δική μας αντίδραση στον πόνο. Είναι οι σκέψεις, οι κρίσεις, και τα συναισθήματα που προσθέτουμε σε μια ήδη δύσκολη κατάσταση. Όταν έβλεπα το σώμα μου στον καθρέφτη μετά την επέμβαση, έπιασα τον εαυτό μου να κρίνει σκληρά τις αλλαγές. «Δεν θα είσαι ποτέ ξανά ίδια», σκεφτόμουν. Αυτή η σκέψη ήταν ένα δεύτερο βέλος που πλήγωνε την ψυχή μου.
Και τότε, κάποια στιγμή, ήρθε η αποκάλυψη: δεν μπορούσα να αλλάξω το γεγονός ότι η επέμβαση είχε γίνει, αλλά μπορούσα να επιλέξω πώς να δω το σώμα μου από εκεί και πέρα και πως θα το φροντίσω.
Η ελευθερία της επιλογής
Αυτό είναι το μάθημα του δεύτερου βέλους: αν δεν μπορούμε να ελέγξουμε το πρώτο βέλος, μπορούμε να σταματήσουμε το δεύτερο. Έχουμε τη δύναμη να επιλέξουμε πώς θα αντιδράσουμε. Στην περίπτωση της διάγνωσής μου, αποφάσισα να αγκαλιάσω το σώμα μου, να το δω σαν ένα όχημα ζωής που με υποστήριξε στις δυσκολίες.
Ξεκίνησα να με παρατηρώ βαθύτερα. Τα συναισθήματα, τις σκέψεις μου, τα μοτίβα συμπεριφοράς, τις πεποιθήσεις μου, τις ιστορίες του… Άρχισα να παρατηρώ πώς αντιδρούσα σε καθημερινές απογοητεύσεις. Όταν κάποιος οδηγός με έκοβε στον δρόμο, συνειδητοποίησα ότι ο θυμός μου ήταν το δεύτερο βέλος. Όταν ένας φίλος ακύρωνε μια συνάντηση την τελευταία στιγμή, ο πόνος της απόρριψης δεν ήταν το πρώτο βέλος, αλλά ο τρόπος που τον μεγέθυνα μέσα μου.
Πώς να αποφεύγουμε το δεύτερο βέλος
Η συνειδητοποίηση του δεύτερου βέλους είναι το πρώτο βήμα για την αποφυγή του. Όταν βρεθείς αντιμέτωπος/η με μια δύσκολη κατάσταση, δοκίμασε να παρατηρήσεις τον εαυτό σου χωρίς να τον κρίνεις. Αναρωτήσου: «Αυτό που νιώθω τώρα είναι το αρχικό βέλος, ή μήπως είναι η δική μου αντίδραση που προσθέτει βάρος στον πόνο;» Απλά και μόνο η παρατήρηση μπορεί να σου δώσει τον χώρο να απελευθερωθείς από τη συνήθεια να αντιδράς αυτόματα.
Η επιστροφή στην παρούσα στιγμή είναι επίσης σημαντική. Κλείσε τα μάτια σου, πάρε μερικές βαθιές ανάσες και νιώσε το σώμα σου. Όταν ο νους σου παρασύρεται σε σενάρια, προσπάθησε να μείνεις στο εδώ και τώρα. Μερικές φορές, μόνο το να δώσεις στον εαυτό σου τον χώρο και τον χρόνο να πάρει μια ακόμη ανάσα μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Μην κρίνεις σκληρά τον εαυτό σου αν παρατηρήσεις ότι το δεύτερο βέλος σε έχει ήδη χτυπήσει. Αντί να πεις «γιατί το κάνω αυτό πάλι;» προσπάθησε να το αγκαλιάσεις με συμπόνια: «Είναι ΟΚ να νιώθω έτσι. Δίνω χρόνο στον εαυτό μου να μάθει έναν νέο τρόπο να αντιδρά.» Η αυτό-συμπόνια είναι ο πιο θεραπευτικός τρόπος να μειώσουμε την ένταση του δεύτερου βέλους.
Κάθε φορά που αντιλαμβάνεσαι ότι βρίσκεσαι μέσα σε αυτή τη δίνη, στρέψε την προσοχή σου σε ό,τι σου προσφέρει ηρεμία και γαλήνη. Θυμήσου κάτι μικρό, όπως ένα χάδι που σου χάρισε ένας αγαπημένος ή ένα ηλιοβασίλεμα που απόλαυσες πρόσφατα. Αυτές οι στιγμές μπορούν να λειτουργήσουν σαν άγκυρες που θα σε βοηθήσουν να επιστρέψεις στη γαλήνη.
Τέλος, μην φοβάσαι να δώσεις χώρο στα συναισθήματά σου και να τους επιτρέψεις να εκφραστούν. Όσο περισσότερο τα κρατάς μέσα σου, τόσο πιο πιθανό είναι να ενισχύσουν το δεύτερο βέλος. Δώσε στον εαυτό σου την άδεια να νιώσει, να γράψει, να χορέψει, να κλάψει — ό,τι χρειάζεται για να ρέει η ενέργεια αντί να μένει παγιδευμένη.
Αφήνοντας χώρο για όλα αυτά, σταδιακά μαθαίνεις να σταματάς το δεύτερο βέλος πριν προλάβει να σε χτυπήσει. Κι αυτό, τελικά, είναι μια πράξη αυτό-φροντίδας και αγάπης προς τον εαυτό σου.
Μια νέα προοπτική
Θυμάμαι μια μέρα που στεκόμουν μπροστά από έναν καθρέφτη, κοιτάζοντας τις ουλές μου. Εκείνη τη στιγμή, αντί να επιτρέψω στο δεύτερο βέλος να με χτυπήσει, αποφάσισα να δω τις ουλές σαν σημάδια θάρρους, σαν υπενθυμίσεις της δύναμης που κρύβω μέσα μου.
Η επιλογή μου να δω τις καταστάσεις διαφορετικά δεν εξαφάνισε τον πόνο του πρώτου βέλους. Όμως, με απελευθέρωσε από την αχρείαστη ταλαιπωρία που δημιουργούσε το δεύτερο βέλος.
Μια πρόσκληση
Σε προσκαλώ να παρατηρήσεις πώς αντιδράς στις καθημερινές προκλήσεις. Τις επόμενες φορές που θα αισθανθείς θυμό, θλίψη ή απογοήτευση, ρώτησε τον εαυτό σου: «Είναι αυτό το δεύτερο βέλος; Και αν ναι, μπορώ να το αφήσω;»
Η ζωή θα συνεχίσει να μας ρίχνει πρώτα βέλη. Όμως, το δεύτερο βέλος είναι μια επιλογή. Και κάθε φορά που το αφήνουμε, ανοίγουμε τον δρόμο για περισσότερη ελευθερία, γαλήνη, και αγάπη στη ζωή μας.
Να σε προσέχεις!!!
Με αγάπη
Είσαι νικήτρια!
❤️❤️❤️