Ξαναβρίσκοντας το παιδί μέσα μου

Βλέπω ξανά τη ζωή με τη ματιά που έχει ένα παιδί

Υπήρχε μια εποχή που η ζωή ήταν ένα ατελείωτο παιχνίδι. Τα χρώματα ήταν πιο φωτεινά, τα καλοκαίρια πιο μεγάλα, και κάθε μικρή ανακάλυψη έμοιαζε με θαύμα. Δεν ήταν απλά η αθωότητα της παιδικής ηλικίας – ήταν η ικανότητά μας να ζούμε στο παρόν, να βλέπουμε τη μαγεία στα μικρά πράγματα, να χανόμαστε στην περιέργεια και τον ενθουσιασμό.

Κάπου στην πορεία, όμως, μεγαλώσαμε. Και μαζί με την ενηλικίωση, αφήσαμε πίσω μας αυτή την ανεπιτήδευτη χαρά, σαν να ανήκει μόνο στα παιδιά. Μάθαμε να ανησυχούμε για το αύριο, να σχεδιάζουμε, να προβλέπουμε, να χάνουμε στιγμές του τώρα κυνηγώντας ένα καλύτερο μετά. Μάθαμε να μετράμε τη ζωή με επιτεύγματα και υποχρεώσεις, αντί να τη ζούμε με αίσθηση και παιχνίδι.

Και όμως, κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως η μαγεία της παιδικής ηλικίας δεν ήταν ποτέ θέμα ηλικίας. Δεν ήταν κάτι που αφήσαμε πίσω – ήταν κάτι που ξεχάσαμε να κουβαλάμε μαζί μας.

Η μαγεία είναι στο παρόν

Τα παιδιά ζουν τη στιγμή. Δεν σκέφτονται τι θα κάνουν αύριο ούτε τι συνέβη χθες. Αν βλέπουν ένα λουλούδι, το μυρίζουν. Αν βρίσκουν μια πέτρα με περίεργο σχήμα, τη φυλάνε σαν θησαυρό. Αν γελούν, γελούν με όλο τους το σώμα.

Κάπου στην πορεία, εμείς αρχίσαμε να περνάμε δίπλα από λουλούδια χωρίς να τα μυρίζουμε. Αφήσαμε τον χρόνο να γίνει αντίπαλος και όχι σύμμαχος. Και όμως, η μαγεία της ζωής ήταν πάντα εδώ. Μόνο που δεν την κοιτούσαμε.

Η επιστροφή σε αυτή τη χαρά δεν απαιτεί να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο. Απαιτεί να σταματήσουμε για μια στιγμή και να κοιτάξουμε γύρω μας με μάτια που δεν βιάζονται. Να νιώσουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας, τον ήλιο στο πρόσωπό μας, το αεράκι στα μαλλιά μας. Να αφήσουμε την καρδιά μας να εκπλαγεί ξανά από το μεγαλείο των απλών πραγμάτων.

Αν νιώθεις ότι η ζωή έχει χάσει τη γλύκα της, ίσως δεν χρειάζεσαι περισσότερα – ίσως χρειάζεσαι λιγότερα. Λιγότερη ανησυχία, λιγότερο έλεγχο, λιγότερο άγχος για το μέλλον. Αντί για αυτά, δώσε χώρο σε περισσότερο παιχνίδι, περισσότερη περιέργεια, περισσότερη ανεμελιά.

Ξαναβρίσκοντας τη ματιά του παιδιού μέσα μας

Κάποιες φορές αναρωτιέμαι: πότε ακριβώς έπαψα να βλέπω τη ζωή με τα μάτια που είχα παιδί; Πότε η περιέργεια έγινε ανησυχία, η ανεμελιά έγινε βάρος, το παιχνίδι έγινε χάσιμο χρόνου;

Δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη στιγμή, το ξέρω. Είναι σαν να έγινε σταδιακά, αθόρυβα, σχεδόν ανεπαίσθητα. Σαν να γλίστρησε αυτή η μαγεία μέσα από τα χέρια μου χωρίς να το καταλάβω.

Ίσως σου συνέβη κι εσένα.

Όμως, αν τη χάσαμε, μήπως μπορούμε και να τη βρούμε ξανά;

Προσπαθώ να θυμηθώ πώς είναι να ζω χωρίς τόση σκέψη, να αφήνομαι περισσότερο, να επιτρέπω στον εαυτό μου να χαθεί μέσα στη στιγμή. Να ξαναβρώ το βλέμμα που έβλεπε παντού θαύματα.

Και ξέρω ότι η παιδική μου ματιά δεν έφυγε ποτέ. Είναι ακόμα εδώ, κάπου βαθιά μέσα μου, περιμένοντας να τη φωνάξω να επιστρέψει πίσω.

Ίσως αρχίζει όταν σταματάω να βιάζομαι. Όταν δίνω στον εαυτό μου την άδεια να κοντοσταθεί, να παρατηρήσει, να νιώσει. Όταν αφήνω το βλέμμα μου να περιπλανηθεί στο φως που περνά μέσα από τις κουρτίνες το πρωί. Όταν περπατάω ξυπόλυτη στο γρασίδι και νιώθω τη δροσιά της γης.

Ίσως κρύβεται στα μικρά παιχνίδια που ξεχνάω να παίξω. Στο να βουτήξω τα δάχτυλά μου στο χρώμα και να ζωγραφίσω χωρίς σκοπό. Στο να χορέψω μόνη μου στο δωμάτιο, χωρίς να με νοιάζει αν φαίνομαι αστεία.

Ίσως επιστρέφει μέσα από τη χαρά των απλών πραγμάτων. Τη μυρωδιά του ψωμιού που ψήνεται, τον ήχο της βροχής στο τζάμι, το απρόσμενο γέλιο που με πιάνει χωρίς λόγο.

Και ξαφνικά νιώθω πως κάτι ανοίγει μέσα μου. Σαν ένα παράθυρο που δεν είχα προσέξει πως ήταν κλειστό.

Και εκεί, μέσα από τη χαραμάδα, επιστρέφει η μαγεία.

Όχι σαν ανάμνηση. Αλλά σαν κάτι που ήταν πάντα εδώ, περιμένοντας να το δω ξανά.

Η μαγεία του να ζεις στο παρόν!