Έρωτας: η μετάβαση από τον έρωτα της ανάγκης στον έρωτα της πληρότητας
O έρωτας που κάποτε με τύφλωνε∙ φορούσα παρωπίδες και έβλεπα μόνο ό,τι ήθελα να δω. Και σήμερα, δεν είναι πως έχασε τη μαγεία του∙ είναι πως απέκτησε ουσία και αλήθεια. Μια πορεία από τις ψευδαισθήσεις της έλλειψης στην πληρότητα της συνειδητής επιλογής.
Δεν ζω τον έρωτα πια από έλλειψη, μα από πληρότητα. Δεν φοβάμαι να χάσω, γιατί έμαθα πρώτα να είμαι με τον εαυτό μου. Γιατί ο έρωτας και η αγάπη προς τον εαυτό σου αλλάζει τον τρόπο που αγαπάς τον άλλον.
Ο έρωτας γίνεται έτσι κάθε μέρα συνειδητή επιλογή: να μείνω, να φύγω, να πω «ναι» στη ζωή, σε μένα, και στον άνθρωπο που βαδίζει δίπλα μου.
Χθες, εκείνος μου έγραψε: «Απλώς εσύ το βλέπεις διαφορετικά, επειδή είσαι ερωτευμένη».
Χαμογέλασα. Κι αυτό το χαμόγελο με πήγε σ’ ένα ταξίδι στο χρόνο, στο παρελθόν… πίσω σε όλες τις φορές που ήμουν ερωτευμένη.
Όταν ο έρωτας ήταν παρωπίδες
Θυμάμαι τις εποχές που ο έρωτας ήταν σαν μια δυνατή καταιγίδα∙ σε σήκωνε ψηλά, σε γέμιζε με αδρεναλίνη και φως, μα σε τύφλωνε ταυτόχρονα. Θυμάμαι τον εαυτό μου μερικά χρόναι πριν, μα ακόμη και σχετικά πρόφατα.. μεθυσμένη από τις ψευδαισθήσεις, τυφλή μέσα στη λάμψη του πάθους. Ήταν ο έρωτας που έβαζε τον άλλον σε βάθρο – τόσο ψηλά που δεν μπορούσα να τον δω καθαρά. Τον έντυνα με όλα όσα ήθελα να βρω, με όλες τις ανεκπλήρωτες ανάγκες και τα όνειρά μου, και τον εξιδανίκευα μέχρι που έχανα την αλήθεια. Έβλεπα μόνο ό,τι ήθελα να δω, έπλαθα ιστορίες μεγαλύτερες από την αλήθεια, παραβλέποντας τα σημάδια που αργότερα μιλούσαν δυνατά. Ήταν όμορφο – μα και επικίνδυνο. Σαν να βαδίζεις σε δρόμο γεμάτο φως και να μην υποψιάζεσαι το σκοτάδι που κρύβεται στις στροφές.
Όταν είσαι ερωτευμένος έτσι, δεν βλέπεις τον άλλον∙ βλέπεις το όνειρό σου. Βλέπεις την προβολή της δικής σου λαχτάρας για αγάπη, για αποδοχή, για ασφάλεια. Σου φαίνεται τέλειος, κι αν τυχόν υπάρξουν ρωγμές στην εικόνα, τις αγνοείς ή τις καλύπτεις με φαντασία. Είναι ένας έρωτας που μοιάζει με παραμύθι, μα έχει μέσα του ψευδαισθήσεις.
Κι έτσι τυφλώνεσαι. Δεν βλέπεις πραγματικά ποιος είναι ο άλλος, δεν παρατηρείς τα μικρά «σημάδια» που αργότερα θα μιλήσουν δυνατά. Η καρδιά σου χτυπάει δυνατά, αλλά δεν χτυπάει για εκείνον∙ χτυπάει για την εικόνα που έχεις πλάσει. Και όσο πιο πολύ τον εξιδανικεύεις, τόσο πιο πολύ χάνεσαι εσύ.
Ήταν η εποχή που φοβόμουν να χάσω, κι έτσι πρόδιδα τον εαυτό μου για να κρατήσω τον άλλον. Έδινα, αλλά όχι πάντα από πληρότητα∙ συχνά από φόβο, από έλλειψη, από την ανάγκη να με επιλέξουν. Έτσι έμαθα ότι ο έρωτας με παρωπίδες μοιάζει με καθρέφτη που δείχνει μόνο όσα θέλεις να δεις. Και η πτώση από το βάθρο είναι πάντα οδυνηρή, γιατί συνειδητοποιείς πως δεν αγάπησες τον άνθρωπο, αλλά την ψευδαίσθηση.
Σήμερα: ο έρωτας με μάτια ανοιχτά
Κι όμως, μέσα από όλες αυτές τις πτώσεις, κάτι άλλαξε. Έμαθα να κοιτάζω πιο καθαρά, να αναγνωρίζω τις ρωγμές και να μην τις φοβάμαι. Να καταλαβαίνω ότι ο έρωτας δεν είναι να υψώνεις τον άλλον στον ουρανό, αλλά να τον συναντάς στη γη∙ εκεί όπου είναι άνθρωπος, με φως και σκιές.
Τώρα δεν ψάχνω κάποιον να με συμπληρώσει∙ έχω μάθει πρώτα να στέκομαι πλήρης. Δεν φοβάμαι να δω τις αδυναμίες, γιατί ούτε τις δικές μου πια κρύβω. Ο έρωτας με μάτια ανοιχτά δεν είναι λιγότερο μαγικός∙ είναι πιο αληθινός. Δεν είναι πως χάθηκε το ρίγος ή η μαγεία. Αντίθετα. Είναι πως πλέον μπορώ να αναγνωρίζω τα σημάδια, να στέκομαι μπροστά τους και να λέω: «εδώ είμαι, βλέπω».
Δεν χρειάζεται να τρέχω να κρυφτώ. Κάθε μέρα, συνειδητά, επιλέγω. Να μείνω. Ή να φύγω. Και μόνο αυτή η επιλογή με απελευθερώνει. Δεν είναι πως δεν πονάω ή δεν αμφιβάλλω∙ είναι πως δεν φοβάμαι να χάσω. Γιατί δεν ζω πια από την έλλειψη, μα από την πληρότητα. Είναι η στιγμή που επιλέγεις συνειδητά, κάθε μέρα, να μείνεις∙ όχι επειδή φοβάσαι να χάσεις, αλλά επειδή θέλεις να είσαι εκεί.
Η ελευθερία της αγάπης
Αυτό το συναίσθημα… ακόμα ψάχνω τη σωστή λέξη. Δεν ξέρω αν λέγεται αγάπη, αν λέγεται ελευθερία, ή αν είναι κάτι που γεννιέται όταν αυτά τα δύο ενώνονται.
Είναι μια αγάπη που δεν πνίγει. Που δεν προσκολλάται για να επιβιώσει. Είναι αγάπη που θέλει να δει τον άλλον, να τον γνωρίσει, να τον νιώσει, να τον στηρίξει, να προσφέρει. Όχι επειδή έχει ανάγκη∙ αλλά επειδή έχει ήδη προσφέρει στον εαυτό της.
Κι αυτή είναι ίσως η πιο όμορφη μετάβαση: να μαθαίνεις να αγαπάς τον άλλον επειδή έχεις μάθει πρώτα να αγαπάς εσένα.
Τα σκιρτήματα παραμένουν
Μην με παρεξηγείς. Δεν σημαίνει ότι δεν έχω εκείνα τα σκιρτήματα, τις πεταλούδες στο στομάχι, την ανατριχίλα όταν τον κοιτώ. Είναι όλα εκεί – και τα απολαμβάνω ακόμα περισσότερο, ακριβώς γιατί δεν με κυβερνούν. Δεν είμαι πια έρμαιο της ψευδαίσθησης. Είμαι παρούσα.
Απολαμβάνω το ότι ζω στιγμές με έναν άλλον άνθρωπο, όχι για να γεμίσω τα κενά μου, αλλά γιατί η πληρότητά μου συναντά τη δική του. Κι έτσι μπορώ να ζήσω αυτό τον έρωτα πιο βαθιά, πιο γειωμένα, πιο ολόκληρα.
Η ρίζα μέσα μου
Νομίζω πως το μυστικό είναι αυτό: το βρήκα πρώτα μέσα μου. Το βρήκα στο βλέμμα μου στον καθρέφτη, στο άγγιγμα που δεν περίμενε από άλλον για να νιώσει. Το βρήκα στις στιγμές που έμεινα μόνη μου και αντί να πνιγώ στη μοναξιά, ανακάλυψα την παρέα της ψυχής μου.
Κι όταν πια το βρεις μέσα σου… τότε μπορείς να το δώσεις. Απλόχερα. Τότε μπορείς να το μοιραστείς. Όχι σαν «δόσιμο» που σε αδειάζει, αλλά σαν ποτάμι που κυλάει και ξεδιψάει.
Κάθε στιγμή: ευγνωμοσύνη
Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, λέω «ευχαριστώ». Όχι μόνο στον άνθρωπο που είναι δίπλα μου, αλλά στη ζωή που με έμαθε – και συχνά με πόνεσε – για να φτάσω ως εδώ.
Τώρα, η επιλογή μου να είμαι με εκείνον δεν είναι φόβος, δεν είναι ανάγκη. Είναι καθαρή, συνειδητή επιλογή. Είναι ένα «ναι» που λέω ξανά και ξανά, όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή θέλω.
Και κάπως έτσι, δύο ζωές συναντιούνται σε ένα «μαζί». Όχι δεμένες με αλυσίδες, αλλά ενωμένες με συνειδητότητα, ελευθερία, και αληθινή αγάπη.
Επίλογος μιας σελίδας από το ημερολόγιό μου
Σήμερα, κλείνοντας αυτή τη σελίδα στο ημερολόγιο μου, νιώθω πως ο έρωτας δεν είναι πια μια θύελλα που με παρασέρνει χωρίς έλεγχο. Είναι μια φωτιά που με ζεσταίνει, χωρίς να με καίει∙ ένα φως που με οδηγεί, χωρίς να με τυφλώνει.
Κι ίσως αυτός να είναι ο αληθινός έρωτας:
να μπορείς να βλέπεις καθαρά,
να μπορείς να επιλέγεις,
να μπορείς να παραμένεις… για όσο.
Κι αν αύριο όλα αλλάξουν, ξέρω πως θα έχω μέσα μου την ίδια πηγή, την ίδια πληρότητα. Γιατί η αγάπη που γεννήθηκε πρώτα μέσα μου, είναι ο τόπος όπου επιστρέφω πάντα.
Κι έτσι, κάθε μέρα, λέω το δικό μου «ναι» στη ζωή, στον έρωτα, στον άνθρωπο που βαδίζει δίπλα μου – μα πάνω απ’ όλα στον εαυτό μου.
Εσύ, πώς ζεις τον έρωτα σήμερα; Με μάτια ανοιχτά ή με τις παλιές παρωπίδες;
Με αγάπη
