🌿 Υπάρχουν στιγμές που η ζωή σε σταματά απότομα, σε βάζει να κοιτάξεις μέσα σου και να αναρωτηθείς: «Πώς θέλω στ’ αλήθεια να ζήσω;» Στιγμές που η ψυχή ψιθυρίζει απαλά: «Τώρα. Ζήσε τώρα.»🌿
Υπάρχει μια στιγμή που όλα αλλάζουν. Μια στιγμή που δεν μοιάζει με τις άλλες, γιατί κουβαλά μέσα της το βάρος της αλήθειας και τη γυμνή ουσία της ζωής. Για μένα, αυτή η στιγμή ήταν πριν έναν χρόνο, όταν άκουσα τη λέξη «καρκίνος». Μια λέξη που διέκοψε βίαια την καθημερινότητά μου, σαν να πάτησε κάποιος ένα φρένο, αφήνοντάς με ακίνητη μπροστά στο κενό.
Τότε ένιωσα για πρώτη φορά τόσο έντονα αυτό που όλοι γνωρίζουμε μα αποφεύγουμε: ότι η ζωή έχει τέλος. Ότι μια μέρα όλα θα σβήσουν. Και τότε, τίποτα απ’ όσα μας βασανίζουν σήμερα —οι μικρές έγνοιες, οι καθυστερήσεις, οι φόβοι μας— δεν θα έχει σημασία.
Το μόνο που θα μετρά είναι πόσο βαθιά ζήσαμε, πόσο αληθινά αγαπήσαμε και πόσο πιστοί μείναμε στον εαυτό μας.
Ο θάνατος ως δάσκαλος
Ο θάνατος έχει έναν παράξενο τρόπο να ξεγυμνώνει τη ζωή. Μας θυμίζει ότι ο χρόνος δεν περνά απλώς· εξαφανίζεται. Ότι κάθε «κάποτε» είναι μια υπόσχεση αβέβαιη. Και ότι όσα αφήνουμε για αργότερα, συχνά είναι αυτά που θα ευχόμασταν να είχαμε τολμήσει νωρίτερα.
Οι μεγαλύτερες μας λύπες δεν προέρχονται συνήθως από αυτά που κάναμε, αλλά από εκείνα που δεν τολμήσαμε: οι ευκαιρίες που αφήσαμε να χαθούν, οι άνθρωποι που δεν δείξαμε πόσο τους αγαπούμε, οι στιγμές που δεν ζήσαμε επειδή φοβηθήκαμε, βιαστήκαμε, ή παρασυρθήκαμε σε όσα τελικά δεν είχαν καμία πραγματική αξία.
Η αναμονή
Από όλες τις στιγμές αυτής της διαδρομής, η αναμονή για τα αποτελέσματα της βιοψίας ήταν ίσως η πιο δύσκολη. Ένα διάστημα στο οποίο ο χρόνος έχανε τη φυσική του ροή· κάθε λεπτό φάνταζε σαν αιώνας. Εκεί έμαθα το μάθημα της υπομονής και της παράδοσης. Έμαθα ότι δεν μπορούσα να ελέγξω τίποτα, ότι έπρεπε να εμπιστευτώ. Να εμπιστευτώ το σώμα μου, τους γιατρούς, αλλά κυρίως τη ζωή την ίδια.
Αυτός ο χώρος ανάμεσα στο «δεν ξέρω ακόμα» και στο «θα μάθω σύντομα» με δίδαξε να στέκομαι γυμνή απέναντι στην αβεβαιότητα. Και να την αντέχω.
Η συνάντηση με το σώμα μου
Μετά το χειρουργείο, στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη και κοίταξα το σώμα μου. Ήταν διαφορετικό. Σημαδεμένο. Για λίγο πάγωσα· ήταν μια συνάντηση με μια εκδοχή του εαυτού μου που δεν είχα ξαναδεί.
Όμως, αντί να στραφώ στην κριτική ή την απόρριψη, κάτι μέσα μου μαλάκωσε. Είδα το σώμα μου όχι σαν κάτι που με πρόδωσε, αλλά σαν ένα όχημα που με κράτησε ζωντανή, σαν έναν πιστό σύντροφο που κουβαλούσε μαζί του την ιστορία μου. Εκείνη τη στιγμή, μέσα από τα δάκρυα, γεννήθηκε μια νέα μορφή αποδοχής: η αποδοχή χωρίς όρους.
Αυτός ο καθρέφτης δεν μου έδειχνε μόνο μια ουλή· μου έδειχνε το θάρρος μου. Κάθε σημάδι ήταν απόδειξη πως επέζησα, πως στάθηκα όρθια, πως το σώμα μου με στήριξε σε κάτι που φάνταζε βουνό. Έμαθα να το κοιτάζω με ευγνωμοσύνη, να το τιμώ, να το φροντίζω.
Από εκείνη τη στιγμή και μετά, κάθε φορά που αντικρίζω τον εαυτό μου, δεν βλέπω μόνο την εξωτερική εικόνα. Βλέπω μια γυναίκα που διάλεξε να ζήσει. Και αυτή η συνάντηση με το σώμα μου έγινε συνάντηση με τη δύναμή μου, με τη θηλυκότητά μου, με την ίδια τη ζωή.
Η δεύτερη ευκαιρία
Κάπου εκεί, ανάμεσα στη διάγνωση, στο χειρουργείο και στις θεραπείες, άρχισε να γεννιέται μέσα μου μια αλήθεια. Ένα κομμάτι μου, σχεδόν ξεχασμένο, άρχισε να ψιθυρίζει: «Ζήσε. Ζήσε τώρα.».
Και στο νου μου ήρθε ο στίχος:
«Θεέ μου, τη δεύτερη φορά που θα έρθω για να ζήσω…» … μέχρι εκεί… γιατί η συνέχεια είναι διαφορετική… με δικούς μου στίχους. Μια συνέχεια που γράφω εγώ στο βιβλίο της ζωής μου… κι όχι πια οι άλλοι.
Κι ένιωσα πως η δική μου «δεύτερη φορά» είχε ήδη ξεκινήσει. Όχι με θεατρικότητα, όχι με βιασύνη, αλλά με μια απαλότητα, μια γαλήνη, μια τσαχπινιά. Δεν χρειάζεται πια να τρέξω για να προλάβω. Δεν είναι θέμα να κάνω τα πάντα, αλλά να γευτώ το καθετί. Να ζήσω αλλιώς. Διαφορετικά.
Ο καρκίνος, όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, μου έδωσε αυτό το δώρο. Μια δεύτερη ευκαιρία.
Το «κάποτε» γίνεται «τώρα»
Σήμερα βρίσκομαι σε εκείνη τη φάση που το «κάποτε» δεν είναι πια μια μακρινή υπόσχεση. Είναι τώρα. Είναι η παρούσα στιγμή, η αναπνοή μου, η χαρά που βγαίνει αυθόρμητα, το παιχνίδι, η σοφία που φέρνει η εμπειρία.
Δεν ζω πια με την αυταπάτη πως θα υπάρχει πάντα χρόνος. Ζω με την αλήθεια ότι ο χρόνος είναι πολύτιμος και εύθραυστος. Και μέσα σε αυτή την αλήθεια, υπάρχει μια ελευθερία: η ελευθερία να μην αναβάλλω τη ζωή.
Ευγνωμοσύνη
Κοιτάζοντας πίσω τη ζωή μου, ευγνωμονώ για όλα: για τον πόνο, για τις πληγές, για τις δυσκολίες, αλλά και για τα γέλια, τις χαρές, τις αγκαλιές. Όλα είναι μέρος της ίδιας ιστορίας. Γιατί μόνο όταν ζεις και τα δύο άκρα —τον πόνο και τη χαρά— και χορεύεις και σε όλα τα ενδιάμεσα, μπορείς να πεις πως ζεις ολόκληρα… γεμάτα.
Ναι, υπάρχουν στιγμές που ακόμα φοβάμαι. Δεν θα πω ψέματα. Μα έχω μάθει να εμπιστεύομαι. Να ξέρω ότι, ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνω πάντα, ό,τι έρχεται είναι για το καλό μου. Μαθαίνω να παραδίνομαι στη σοφία της ζωής, να αφήνω την καρδιά μου ανοιχτή, να αγαπώ χωρίς όρους.
Η τέχνη του να ζεις
Το να ζεις αληθινά δεν σημαίνει να γεμίζεις τις μέρες σου με χιλιάδες εμπειρίες. Σημαίνει να είσαι παρών και παρούσα. Να είσαι εκεί, ολοκληρωτικά. Στο βλέμμα του αγαπημένου σου, στον ήλιο που αγγίζει το πρόσωπό σου, στη γεύση ενός φαγητού που τρως με ευχαρίστηση, στην αγκαλιά που σε κάνει να λιώνεις.
Σημαίνει να γελάς δυνατά, να κλαις χωρίς ντροπή, να λες «σ’ αγαπώ» χωρίς να μετράς αν θα στο πουν και οι άλλοι. Σημαίνει να μην φοβάσαι τα λάθη, γιατί αυτά είναι που σε κάνουν ζωντανή.
Η ζωή δεν ζητά τελειότητα. Ζητά αλήθεια.
Το δώρο της ευθραυστότητας
Η ασθένεια, όσο κι αν μας τρομάζει, είναι και μια πύλη. Μια πύλη που σε αναγκάζει να κοιτάξεις κατάματα την ευθραυστότητα σου. Κι εκεί, μέσα σε αυτή την ευθραυστότητα, γεννιέται μια ανείπωτη δύναμη. Γιατί μόνο όταν αποδεχτείς πόσο εύθραυστο είναι το να ζεις, μπορείς να αγκαλιάσεις την ίδια τη ζωή με ανοιχτή αγκαλιά.
Κι αυτό είναι το δώρο που παίρνω μαζί μου κάθε μέρα: να μην χάνω στιγμή, να μην αφήνω τίποτα να θεωρείται δεδομένο.
Ένα μονοπάτι με καρδιά
Το μονοπάτι που διαλέγω να ακολουθώ από εδώ και πέρα δεν έχει οδηγίες, δεν έχει χάρτη. Έχει μόνο πυξίδα: την καρδιά και την ψυχή μου. Θέλω να ζω με καρδιά ανοιχτή, με φλόγα στην ψυχή, να αγαπώ γενναία, να αφήνω χώρο για χαρά, για παιχνίδι, για ελευθερία.
Η ζωή είναι ένα ταξίδι χωρίς επαναλήψεις. Και γι’ αυτό θέλω να το ζήσω τώρα. Ολόκληρο.
Αν κάτι θα ήθελα να μείνει σε όποιον διαβάζει αυτές τις γραμμές, είναι αυτό: Μην περιμένεις για τη «δεύτερη φορά» για να ζήσεις. Η δεύτερη φορά είναι τώρα. Η ζωή είναι τώρα. Μη φοβάσαι να αγαπήσεις, να ρισκάρεις, να γελάσεις, να κάνεις λάθη.
Μην αφήνεις το «κάποτε» να σου κλέψει το «σήμερα».
Γιατί στο τέλος, αυτό που θα μετρήσει δεν είναι πόσα καταφέραμε, αλλά πόσο ζήσαμε.
Με ευγνωμοσύνη,
