Σταματήστε το μίσος, ξεκινήστε τη συμπόνια
Ζούμε σε μια εποχή όπου η σύγκρουση μεταξύ των φύλων έχει γίνει ένας ατέλειωτος κύκλος πόνου, κατηγοριών και αμοιβαίας καταστροφής. Κάθε μέρα, σε κοινωνικά δίκτυα, στους δρόμους, στα σπίτια μας, παρακολουθούμε έναν πόλεμο που δεν έχει νικητές – μόνο πληγωμένες ψυχές που συνεχίζουν να αιμορραγούν.
Το βάρος του παρελθόντος
Πάρα πολλές φορές, οι άντρες φέρουν το ανυπόφορο βάρος της κατηγορίας για πράξεις που δεν διέπραξαν ποτέ. Κουβαλούν στους ώμους τους το φορτίο των παραδοσιακών ρόλων, της πατριαρχίας, των αδικιών που διέπραξαν οι άντρες πριν από αυτούς. Σαν να γεννήθηκαν με ένα αμάρτημα που πρέπει να εξιλεώσουν για πάντα.
Την ίδια στιγμή, οι γυναίκες ντροπιάζονται για τραύματα που δεν δημιούργησαν ποτέ. Κατηγορούνται για αδυναμία όταν αντιστέκονται, για χειραγώγηση όταν εκφράζουν τις ανάγκες τους, για υπερβολή όταν διεκδικούν τον χώρο τους. Η αξιοπρέπειά τους, η δύναμή τους, η πολυπλοκότητά τους σβήνουν κάτω από στερεότυπα αιώνων.
Ο φαύλος κύκλος της καταστροφής
Αυτός ο κύκλος γίνεται ατέλειωτος. Η κατηγορία εκτοξεύεται σαν βέλος, η ντροπή επιστρέφει σαν μπούμερανγκ, και το τραύμα μεταξύ μας βαθαίνει. Κάθε φορά που αντιδρούμε με θυμό, κάθε φορά που απαντούμε με αμυντικότητα, κάθε φορά που επιλέγουμε την επίθεση αντί της κατανόησης, χτίζουμε ένα τείχος ψηλότερο ανάμεσά μας.
Όταν οι άντρες βλέπονται μόνο ως καταπιεστές, η ανθρωπιά τους ξεχνιέται. Οι φόβοι τους, οι αδυναμίες τους, τα όνειρά τους, η ικανότητά τους να αγαπούν και να νοιάζονται – όλα αυτά εξαφανίζονται κάτω από την ετικέτα του “εχθρού”. Γίνονται μονοδιάστατοι χαρακτήρες σε ένα δράμα που δεν επέλεξαν να παίξουν.
Όταν οι γυναίκες βλέπονται μόνο ως χειραγωγητικές και αδύναμες, η δύναμη και η αξιοπρέπειά τους σβήνουν. Η σοφία τους, η ανθεκτικότητά τους, η ικανότητά τους να θεραπεύουν και να δημιουργούν – όλα αυτά αγνοούνται. Γίνονται καρικατούρες των εαυτών τους, υποδεέστερες εκδοχές της πραγματικότητάς τους.
Η παγίδα των στερεοτύπων
Ούτε οι άντρες ούτε οι γυναίκες μπορούν να θεραπευτούν όταν συνεχίζουμε να βλέπουμε και να φορτώνουμε ο ένας τον άλλον με τις χειρότερες ιστορίες του παρελθόντος μας. Όταν κάθε άντρας γίνεται ο πατέρας που εγκατέλειψε, ο σύζυγος που χτύπησε, ο αφεντικό που παρενόχλησε. Όταν κάθε γυναίκα γίνεται η μητέρα που χειραγώγησε, η σύζυγος που εκδικήθηκε, η συνάδελφος που συκοφάντησε.
Αυτές οι προβολές δεν είναι δίκαιες. Δεν είναι αληθινές. Και σίγουρα δεν είναι θεραπευτικές. Είναι απλώς τρόποι να αποφύγουμε την πραγματική δουλειά της θεραπείας – τη δουλειά της κατανόησης, της συμπόνιας, της αποδοχής της πολυπλοκότητας του ανθρώπου.
Η δύναμη της συγχώρεσης
Εδώ έρχεται η συγχώρεση. Όχι ως εργαλείο αδράνειας, όχι ως τρόπος να δικαιολογήσουμε το κακό, όχι ως μέθοδος να ξεχάσουμε τον πόνο. Η συγχώρεση δεν σημαίνει ότι δικαιολογούμε τη βλάβη που έγινε. Δεν λειτουργεί έτσι.
Η συγχώρεση είναι μια απόφαση. Η απόφαση να σταματήσουμε να κουβαλούμε το βάρος της μνησικακίας σε κάθε νέα σχέση. Είναι η απόφαση να τιμήσουμε τον πόνο που ήταν αληθινός και ταυτόχρονα να δημιουργήσουμε χώρο για νέους τρόπους να είμαστε μαζί.
Μπορούμε να αναγνωρίσουμε τις αδικίες του παρελθόντος χωρίς να καταδικάσουμε το παρόν σε επανάληψη. Μπορούμε να θυμόμαστε τα τραύματα χωρίς να τα μετατρέψουμε σε όπλα. Μπορούμε να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας χωρίς να καταστρέψουμε τους άλλους.
Η άρνηση να θεραπευτούμε
Η άρνηση να συγχωρήσουμε είναι η άρνηση να θεραπευτούμε. Όταν κρατάμε σφιχτά τον θυμό μας, όταν τρεφόμαστε από την πικρία μας, όταν επιλέγουμε την εκδίκηση αντί της θεραπείας, επιλέγουμε να μείνουμε αιχμάλωτοι στον πόνο μας.
Ο θυμός μπορεί να νιώθει σαν δύναμη στην αρχή. Μπορεί να μας δώσει ένα αίσθημα δικαίωσης, ελέγχου, σκοπού. Αλλά με τον καιρό, γίνεται φυλακή. Μας κρατά δεμένους σε μια πραγματικότητα που δεν θέλουμε πια να ζούμε.
Ένας νέος δρόμος
Υπάρχει ένας άλλος δρόμος. Ένας δρόμος όπου οι άντρες και οι γυναίκες μπορούν να συναντηθούν ως ολόκληροι και πλήρεις άνθρωποι – με τις αδυναμίες τους, τις δυνάμεις τους, τους φόβους τους, τα όνειρά τους. Ένας δρόμος όπου το παρελθόν μας ενημερώνει αλλά δεν μας καθορίζει.
Σε αυτόν τον δρόμο, οι άντρες μπορούν να είναι ευάλωτοι χωρίς να θεωρούνται αδύναμοι. Μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους χωρίς να κρίνονται. Μπορούν να ζητήσουν βοήθεια χωρίς να χάσουν την αξιοπρέπειά τους.
Σε αυτόν τον δρόμο, οι γυναίκες μπορούν να είναι δυναμικές και δυνατές χωρίς να θεωρούνται επιθετικές. Μπορούν να διεκδικήσουν τον χώρο τους χωρίς να κατηγορούνται για χειραγώγηση. Μπορούν να εκφράσουν τις ανάγκες τους χωρίς να τις αποκαλούν υπερβολικές.
Η επιλογή της συμπόνιας
Κάθε μέρα κάνουμε μια επιλογή. Μπορούμε να επιλέξουμε το μίσος ή τη συμπόνια. Μπορούμε να επιλέξουμε να βλέπουμε τον άλλον ως εχθρό ή ως συνάνθρωπο που αγωνίζεται, όπως κι εμείς.
Η συμπόνια δεν σημαίνει αφέλεια. Δεν σημαίνει ότι αγνοούμε τα όρια μας ή ότι δεχόμαστε απαράδεκτη συμπεριφορά. Σημαίνει ότι επιλέγουμε να δούμε την πλήρη ανθρώπινη φύση του άλλου, ακόμα και όταν είμαστε θυμωμένοι, ακόμα και όταν έχουμε πληγωθεί.
Το μέλλον που μπορούμε να χτίσουμε
Φαντάσου έναν κόσμο όπου οι άντρες και οι γυναίκες δεν είναι αντίπαλοι αλλά συνεργάτες στην ίαση. Όπου τα τραύματα του παρελθόντος γίνονται η σοφία του παρόντος. Όπου η διαφορετικότητα των φύλων γιορτάζεται αντί να πολεμιέται.
Αυτός ο κόσμος δεν είναι ουτοπία. Είναι δυνατότητα. Αλλά χρειάζεται τη συμμετοχή όλων μας. Χρειάζεται να σταματήσουμε να θρέφουμε τον κύκλο του μίσους και να αρχίσουμε να καλλιεργούμε την κατανόηση.
Σταματήστε το μίσος. Ξεκινήστε τη συμπόνια.
Η θεραπεία αρχίζει εδώ, αρχίζει τώρα, αρχίζει με εμάς.
