Μερικές ακέψεις από το ημερολόγιό μου:
2 Οκτωβρίου, αργά το βράδυ
Σήμερα διάβασα κάτι που με συγκίνησε βαθιά. Λόγια για την αγάπη, για το τι σημαίνει να ερωτευτείς κάποιον που πραγματικά αξίζει. Και καθώς τα διάβαζα, ένιωσα κάτι να συσφίγγεται μέσα στη καρδιά μου. Όχι από λύπη, αλλά από αναγνώριση. Από την επίγνωση ότι επιτέλους καταλαβαίνω τι σημαίνει να αξίζω κάτι καλύτερο.
Για χρόνια έψαχνα αγάπη σε λάθος μέρη. Έψαχνα να με χρειαστούν, να με θέλουν, να με “σώσουν” από τη μοναξιά μου. Νόμιζα ότι η αγάπη σημαίνει να γίνεσαι απαραίτητος στη ζωή κάποιου, να γεμίζεις τα κενά του, να γίνεσαι ο λόγος που αναπνέει. Πόσο λάθος είχα.
3 Οκτωβρίου, πρωί
Ξύπνησα με αυτές τις σκέψεις ακόμα νωπές στο μυαλό μου. «Ερωτεύσου μια γυναίκα που δεν σε χρειάζεται». Αυτά τα λόγια με συγκλονίζουν με τον καλύτερο τρόπο. Γιατί για πρώτη φορά στη ζωή μου, καταλαβαίνω ότι η πραγματική δύναμη δεν έρχεται από το να χρειάζεσαι κάποιον, αλλά από το να επιλέγεις κάποιον.
Θυμάμαι τον εαυτό μου στις προηγούμενες σχέσεις μου – πάντα έψαχνα επιβεβαίωση, πάντα φοβόμουν την εγκατάλειψη, πάντα προσπαθούσα να αποδείξω την αξία μου. Ήμουν σαν φυτό που μαραίνεται χωρίς συνεχές πότισμα, χωρίς συνεχή φροντίδα και προσοχή από τον άλλον. Και όταν αυτή η προσοχή λείπει, έκρυβα το μαρασμό μου πίσω από δικαιολογίες και ψεύτικα χαμόγελα.
Τώρα καταλαβαίνω ότι δεν θέλω να είμαι το νερό που κρατά κάποιον ζωντανό. Θέλω να είμαι ο ήλιος που τον κάνει να ανθίζει.
Αργότερα το ίδιο βράδυ
«Μια γυναίκα που έχει ξαναχτίσει τον εαυτό της από το μηδέν, περισσότερο από μια φορά, με τα δικά της χέρια.» Αυτό με άγγιξε περισσότερο από όλα. Γιατί ξέρω τι σημαίνει. Ξέρω πώς είναι να βρίσκεσαι στον πάτο, να νιώθεις ότι όλα έχουν καταρρεύσει, και μετά να αναδημιουργείς τον εαυτό σου κομμάτι κομμάτι.
Έχω περάσει από εκεί. Έχω κλάψει στο πάτωμα του μπάνιου μου, έχω αισθανθεί άδεια και άχρηστη, έχω πιστέψει ότι δεν αξίζω αγάπη. Αλλά έχω και σηκωθεί. Έχω φτιάξει τα σπασμένα κομμάτια της ψυχής μου και τα έχω κολλήσει με χρυσάφι, όπως κάνουν οι Ιάπωνες με τα σπασμένα πορσελάνινα κομμάτια – κάνοντας τις ρωγμές μέρος της ομορφιάς.
Μια γυναίκα που έχει αναγεννηθεί από τη στάχτη δεν φοβάται τη φωτιά. Ξέρει ότι μπορεί να επιβιώσει οτιδήποτε γιατί το έχει ήδη κάνει. Και αυτό δεν την κάνει σκληρή – την κάνει απαλή και ζεστή σαν φωτιά, ικανή να ζεστάνει μια ψυχή ή να καίει την ανειλικρίνεια.
4 Οκτωβρίου
Σκέφτομαι την έννοια του να είσαι «απαλή σαν φλόγα». Τι όμορφος συνδυασμός δύναμης και τρυφερότητας. Να είσαι αρκετά δυνατή για να υπερασπίζεσαι όσα πιστεύεις, αλλά και αρκετά τρυφερή για να ζεστάνεις την καρδιά κάποιου. Να αρνείσαι να αναγκάσεις κάτι που δεν είναι γραφτό να υπάρχει, αλλά να δίνεις όλη σου την αγάπη όταν κάτι είναι αληθινό.
Έχω συναντήσει γυναίκες σαν αυτή. Γυναίκες που όταν περπατούν, το φως τους ακολουθεί. Που όταν μιλάνε για τα όνειρά τους, τα μάτια τους λάμπουν. Που δεν έχουν χρόνο για μικρότητες γιατί είναι πολύ απασχολημένες να χτίζουν κάτι όμορφο με τη ζωή τους.
Και ξέρεις τι; Δεν σε χρειάζονται. Δεν χρειάζονται κανέναν. Αλλά αν επιλέξουν να σε θέλουν, αν επιλέξουν να μοιραστούν μαζί σου αυτή την όμορφη ζωή που έχουν χτίσει, τότε έχεις κάτι πραγματικά μαγικό.
5 Οκτωβρίου, απόγευμα
«Μια γυναίκα που να ζει με αυθεντικό ρομαντισμό τη ζωή και να εκπλήσσεται ακόμα από την ομορφιά του φεγγαριού.» Αυτό με γέμισε με τόση ζεστασιά. Γιατί σημαίνει ότι δεν έχει χάσει το θαύμα. Παρά τις δυσκολίες, παρά τις απογοητεύσεις, παρά όσες φορές έχει πέσει και έχει σηκωθεί, εξακολουθεί να βλέπει μαγεία στα απλά πράγματα.
Υπάρχει κάτι τόσο ελκυστικό σε έναν άνθρωπο που δεν έχει κυνισμό. Που εξακολουθεί να πιστεύει στην αγάπη, στα όνειρα, στη δύναμη ενός ηλιοβασιλέματος να αλλάξει τη διάθεσή του. Που χορεύει στη βροχή αντί να παραπονιέται για το κρύο.
Θέλω να είμαι αυτή η γυναίκα. Γίνομαι αυτή η γυναίκα. Θέλω να κρατάω αυτή την παιδικότητα στην καρδιά μου, αυτό το αίσθημα ότι η ζωή είναι μια περιπέτεια που αξίζει να την ζει κανείς πλήρως.
6 Οκτωβρίου
«Μια γυναίκα που δεν φοβάται το ποια γίνεται και βλέπει το καλύτερο σε όλα.» Σήμερα σκέφτομαι πόσο σπάνιο είναι αυτό. Οι περισσότεροι από εμάς φοβόμαστε την αλλαγή. Φοβόμαστε να εξελιχθούμε, να αφήσουμε πίσω μας παλιές εκδοχές του εαυτού μας, ακόμα και όταν αυτές οι εκδοχές δεν μας κάνουν πια καλό.
Αλλά υπάρχουν άνθρωποι που αγκαλιάζουν τη ροή της ζωής. Που καταλαβαίνουν ότι η μόνη σταθερά στη ζωή είναι η αλλαγή, και αντί να την αντιστέκονται, χορεύουν μαζί της. Που δεν κολλάνε σε παλιά τραύματα, παλιές ιστορίες, παλιούς περιορισμούς.
Αυτοί οι άνθρωποι έχουν μια ενέργεια που είναι μαγνητική. Σε κάνουν να θέλεις να θέλεις να εξελιχθείς. Όχι επειδή σε πιέζουν, αλλά επειδή η δική τους πορεία και εξέλιξη σε εμπνέει.
Πολύ αργά το βράδυ
«Που αρνείται να μικρύνει για να χωρέσει κάπου και θα σε προκαλέσει να ωριμάσεις με τρόπους που ποτέ δεν ήξερες.» Αυτό με κάνει να σκέφτομαι πόσο διαφορετικές είναι οι υγιείς σχέσεις από αυτές που νόμιζα πως ήθελα.
Παλιά έψαχνα ανθρώπους που θα με έκαναν να νιώθω ασφαλής, προβλέψιμα. Ανθρώπους που δε θα με προκαλούσαν, που θα με άφηναν να μείνω στη ζώνη άνεσής μου. Νόμιζα ότι αυτό ήταν αγάπη – η άνεση, η προβλεψιμότητα, η ασφάλεια.
Τώρα καταλαβαίνω ότι η αληθινή αγάπη είναι κάτι πολύ πιο ζωντανό. Είναι η πρόκληση να γίνεις καλύτερος, όχι επειδή δεν είσαι αρκετός όπως είσαι, αλλά επειδή έχεις περισσότερα να δώσεις από όσα νομίζεις. Είναι η εμπιστοσύνη ότι μπορείς να χειριστείς την εξέλιξη, ακόμα και όταν είναι δύσκολη.
7 Οκτωβρίου
Σήμερα σκέφτομαι την πίστη και τη αφοσίωση. «Τόσο πιστή, τόσο αφοσιωμένη και αποφασισμένη, που δεν υπάρχει χώρος στη ζωή της για κανέναν άλλον» Τι δώρο είναι αυτό – να ξέρεις ότι κάποιος σε έχει επιλέξει πλήρως.
Όχι επειδή δεν έχει άλλες επιλογές. Όχι επειδή φοβάται τη μοναξιά. Αλλά επειδή, από όλους τους δρόμους που μπορούσε να πάρει, από όλες τις πόρτες που μπορούσε να ανοίξει, επέλεξε τη δική σου.
Αυτή η επιλογή – συνειδητή, ελεύθερη, καθημερινή – είναι το θεμέλιο κάθε μεγάλης αγάπης. Όχι η ανάγκη, όχι ο συμβιβασμός, όχι η συνήθεια. Η επιλογή. Η ελευθερία.
Τελευταίες σκέψεις πριν κοιμηθώ
«Όταν τη βρεις, να είσαι εκεί με όλο σου το είναι, γενναία, ολόκληρη καρδιά. Δώσε της τα χέρια σου, την ενέργειά σου, την υπομονή και την προσοχή σου. Και δείξε της ότι δεν υπάρχει ασφαλέστερο μέρος από το μέρος ακριβώς δίπλα σου. Έπειτα, ό,τι και να γίνει, μη την απογοητεύσεις.»
Αυτά τα λόγια με συγκινούν βαθιά γιατί μιλάνε για υπευθυνότητα. Για το ότι όταν κάποιος σε επιλέγει – όταν κάποιος που δεν σε χρειάζεται αποφασίζει να σε θέλει – έχεις μια ευθύνη να φανείς άξιος αυτής της επιλογής.
Όχι τέλειος. Όχι χωρίς λάθη. Αλλά παρών, αφοσιωμένος, γενναίος στην αγάπη σου.
Γιατί στο τέλος, αυτό χρειαζόμαστε όλοι – κάποιον που να μας κάνει να νιώθουμε ότι το σπίτι δεν είναι ένα μέρος, αλλά ένα αίσθημα ασφάλειας δίπλα σε έναν άνθρωπο που μας επέλεξε και που εμείς επιλέγουμε κάθε μέρα από την αρχή.
Αυτή είναι η αγάπη που θέλω.
Αυτή είναι η αγάπη που αξίζω.
Αυτή είναι η αγάπη που είμαι έτοιμη να δώσω.
