Μεταμόρφωση. Δεν συμβαίνει όπως ίσως πιστεύεις.
Σήμερα, νιώθω την ανάγκη να γράψω για εκείνες τις ήσυχες, συχνά επώδυνες, αλλά τόσο βαθιά μεταμορφωτικές στιγμές που ζούμε όταν αποφασίζουμε να σταματήσουμε να πολεμάμε με τα σκοτεινά κομμάτια μας… και να τα αγκαλιάσουμε.
Ίσως γιατί κι εγώ βρέθηκα πάλι σ’ αυτό το σημείο. Σ’ εκείνο το ευάλωτο, εσωτερικό σταυροδρόμι όπου έτρεμα, ήθελα να φτάσω πιο “ψηλά”, να νιώσω πιο “καλά”, να “ξεπεράσω” κάτι… και αντί γι’ αυτό, ένιωθα μπλοκαρισμένη, κουρασμένη, μικρή και ανίσχυρη. Και τότε ήρθε αυτό το παράδοξο μήνυμα που με έκανε να σταματήσω:
Μήπως τελικά η δύναμη δεν βρίσκεται στην υπέρβαση, αλλά στην αποδοχή;
Πόσες φορές στη ζωή μας κυνηγήσαμε τη μεταμόρφωση σαν κάτι που πρέπει να κατακτήσουμε; Σαν κάτι έξω από εμάς. Να ξεπεράσουμε τους φόβους, να καταπνίξουμε την ανασφάλεια, να ξεριζώσουμε την αμφιβολία, να διώξουμε τη μοναξιά. Μα όσο τα κυνηγάμε, τόσο δυναμώνουν. Όσο τα απορρίπτουμε, τόσο επιστρέφουν – πιο δυνατά, πιο απαιτητικά, γεμάτα φόβο.
Κι όμως… σε μια από τις πιο απλές, μα ουσιαστικές αλήθειες που έχω νιώσει στο σώμα μου και στην ψυχή μου, η μεταμόρφωση δεν συμβαίνει όταν γίνω “καλύτερη”. Συμβαίνει όταν γίνω πιο ειλικρινής.
Όταν αγκαλιάσω τη σκιά μου, όταν κοιτάξω τον φόβο μου χωρίς να τον κρίνω, όταν αφήσω τον πόνο να υπάρχει μέσα μου χωρίς να τον πιέζω να φύγει. Και τότε, κάτι αλλάζει. Όχι από έξω προς τα μέσα, αλλά από μέσα προς τα έξω.
Το φως και η ειρωνεία
Θυμάμαι μια νύχτα, ήμουν ξαπλωμένη με την καρδιά βαριά. Είχα τόσα που ήθελα να ‘διορθώσω’ μέσα μου. Δεν ήξερα πού να πρωτοστραφώ: στην αυτοκριτική; Στη θεραπεία; Στη σιωπή; Στην προσευχή;
Και ξαφνικά, άκουσα τον εαυτό μου να ψιθυρίζει:
Τι θα γινόταν αν αντί να παλέψεις να ξεφύγεις, καθίσεις εδώ, μαζί με όλα αυτά;
Όχι για να τα λύσεις. Όχι για να τα αλλάξεις. Αλλά απλώς για να τα δεις. Να τα ακούσεις. Να τα αφουγκραστείς. Να τους δώσεις χώρο.
Ένιωσα την ανάσα μου να βαθαίνει. Κι ας μην είχε αλλάξει τίποτα εξωτερικά, κάτι μέσα μου ήταν διαφορετικό. Γιατί είχα αποδεχτεί. Είχα σταματήσει να πολεμάω τον εαυτό μου.
Είναι πραγματικά ειρωνικό: όταν σταματήσουμε να απορρίπτουμε τη μοναξιά μας, αρχίζουμε να νιώθουμε συνδεδεμένοι. Όταν σταματήσουμε να κρύβουμε την ανασφάλεια μας, αρχίζουμε να νιώθουμε ολόκληροι. Όταν πάψουμε να προσπαθούμε να ‘μην φοβόμαστε’, το ίδιο το συναίσθημα χάνει τη δύναμή του.
Η ιερότητα της πληρότητας
Έχω αρχίσει να βλέπω τον εαυτό μου σαν έναν ναό, γεμάτο δωμάτια. Κάποια γεμάτα φως, τραγούδι, χορό. Άλλα σκοτεινά, με κουρτίνες κλειστές, με παλιά τραύματα, σκιές και δάκρυα. Και για χρόνια, πίστευα ότι για να μπω στον κόσμο της πνευματικότητας, να είμαι «καλή», «εξελιγμένη», «θεραπευμένη», έπρεπε να κλειδώσω αυτά τα δωμάτια. Να τα αρνηθώ.
Μα τώρα ξέρω: η ιερότητα είναι στην πληρότητα. Ο ναός μου είναι ιερός επειδή περιλαμβάνει τα πάντα.
Το γέλιο και τη σιωπή.
Τη λάμψη και τη σκοτεινιά.
Το θάρρος και την ευαλωτότητα.
Η μεταμόρφωση έρχεται όταν περπατώ σε όλα τα δωμάτια μου με αγάπη. Όταν δεν ξεχωρίζω τα ‘καλά’ από τα ‘κακά’, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι όλα μου ανήκουν. Όλα με διαμορφώνουν. Όλα με πλάθουν.
Η μεγαλύτερη δύναμη είναι η αποδοχή
Δεν υπάρχει τίποτα πιο ριζικά επαναστατικό – και ταυτόχρονα πιο τρυφερό – από το να αγκαλιάσεις την ατέλεια σου. Να πεις:
Εδώ είμαι. Με όλα μου. Δεν προσποιούμαι πια. Δεν προσπαθώ πια να αποδείξω κάτι. Απλώς ΕΙΜΑΙ.
Και ξέρεις τι γίνεται τότε; Οι φόβοι χάνουν τη δύναμή τους. Οι πληγές αρχίζουν να επουλώνονται, όχι γιατί τις ‘έφτιαξες’, αλλά γιατί τις είδες, τις τίμησες, τους επέτρεψες να υπάρχουν.
Αυτή είναι η μαγεία του παράδοξου της μεταμόρφωσης: δεν μεταμορφώνομαι επειδή διέγραψα τα σκοτεινά μου κομμάτια.
Μεταμορφώνομαι επειδή τα αγάπησα!
Και μέσα από αυτή την αγάπη, γίνομαι πιο ελεύθερη.
Πιο αυθεντική.
Πιο δυνατή.
Όχι γιατί έφτασα κάπου – αλλά γιατί σταμάτησα να τρέχω.
Με αγάπη
,
P.S. Περισσότερα για την εσωτερική μεταμόρφωση μπορείς να ακούσεις στο podcast!
