Οριοθέτηση: έμαθα να λέω όχι (και δεν απολογούμαι)

• Όταν σταματάς να απολογείσαι που αγαπάς τον εαυτό σου λίγο παραπάνω από όσο βολεύει τους άλλους.

Οριοθέτηση.  Δεν είμαι κακιά. Απλώς κουράστηκα να προδίδω τον εαυτό μου. Ίσως έφτασες κι εσύ στο σημείο να πεις: «Δεν είμαι κακιά, απλώς δεν αντέχω άλλο.» Το σημείο που βάζεις τα όριά σου και επιλέγεις εσένα. Καλώς ήρθες στη άγρια και αδάμαστη εποχή σου.

Λένε ότι έχω αλλάξει. Ότι είμαι διαφορετική τώρα. Ότι δεν χαμογελάω τόσο πολύ. Ότι φαίνομαι πιο ψυχρή. Λιγότερο διαθέσιμη. Πιο επιφυλακτική. Και ίσως… έχουν δίκιο. Αλλά να η αλήθεια: δεν έγινα κακιά – έγινα *εγώ*.

Κάποια στιγμή σταματάς να είσαι “η καλή”. Εκείνη που καταλαβαίνει τα πάντα. Που δείχνει κατανόηση. Που λέει ναι ενώ μέσα της ουρλιάζει όχι. Που σκέφτεται πρώτα τους άλλους και μετά θυμάται -αν θυμηθεί- να ρωτήσει κι εσένα πώς νιώθεις, τι θέλεις, τι χρειάζεσαι.

Υπήρξε μια εποχή που έσκυβα, έστριβα και διαμόρφωνα τον εαυτό μου για να κάνω τους άλλους να νιώθουν άνετα. Όταν κατάπινα τον πόνο μου με ένα ευγενικό χαμόγελο. Όταν ζητούσα συγγνώμη που μιλούσα για κάποια  ανάγκη που έχω, που έκλαιγα, που ένιωθα πολύ βαθιά. Όταν πρόσφερα κομμάτια του εαυτού μου σε μια πιατέλα, ελπίζοντας ότι κάποιος επιτέλους θα με έβλεπε, θα με αγκάλιαζε, θα με αγαπούσε, όπως είμαι, ολόκληρη.

Γιατί νόμιζα ότι η αγάπη σήμαινε θυσία. Ότι καλοσύνη σήμαινε να ευχαριστείς τους άλλους. Ότι το να είσαι «καλό κορίτσι» σήμαινε να είσαι σιωπηλή, ευχάριστη, εξυπηρετική, καλόβολη. Νόμιζα ότι τα όρια ήταν τοίχοι. Ότι το να λες όχι σήμαινε να είσαι εγωιστής. Ότι η αξία μου ήταν συνδεδεμένη με το πόσο μικρή μπορούσα να γίνω για να φανούν και να λάμψουν οι άλλοι.

Δεν ήξερα ότι το να γίνομαι μικρή για να χωρέσω κάπου, να συρρικνώνω τον εαυτό μου δεν σε κάνει αξιαγάπητη. Απλά σε κάνει αόρατη.Κι έτσι, εξαφανίστηκα. Αργά. Αθόρυβα. Κομψά. Με χάρη. Με ενοχές. Με καλές προθέσεις.

Να σου πω όμως κάτι σχετικά με την εξαφάνιση – τελικά συνειδητοποιείς πως κανείς δεν θα έρθει να σε βρει.
Έτσι έπρεπε να βρω εγώ τον εαυτό μου.

Και όταν το έκανα… όταν τελικά κοίταξα στον καθρέφτη και είδα τη γυναίκα που με κοιτούσε με κουρασμένα μάτια και με άγρια καρδιοχτύπια, ήξερα: κάτι έπρεπε να αλλάξει. Αλλιώς θα την έχανα για πάντα. Τότε ήταν που ξεκίνησε η λεγόμενη «εποχή της οριοθέτησης».

Έγινα η ‘κακιά’, όταν σταμάτησα να ανέχομαι τα ψίχουλα. Όταν σταμάτησα να εξηγώ τα αυτονόητα. Όταν έπαψα να ζητάω συγγνώμη που υπάρχω. Όταν σήκωσα το ανάστημά μου και είπα όχι. Όταν δεν απάντησα. Όταν έκοψα επαφές. Όταν σταμάτησα να χωράω στα κουτάκια των άλλων. Όταν δεν επέτρεψα πια τους άλλους να με χειρίζονατι. Όταν  χάλασα την εικόνα της καλής, της γλυκιάς, της ευγενικής, της “βολικής”. Όταν έδειξα συναισθήματα που δεν ήταν ευχάριστα. Όταν είπα “ως εδώ”. Όταν δεν εξυπηρέτησα. Όταν προτίμησα να μείνω μόνη μου, παρά με ανθρώπους που με πλήγωναν.

Αλλά ας ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα – δεν είμαι κακιά. Απλά πορεύομαι στο μονοπάτι της θεραπείας μου δυνατά τώρα πια, με έντονη παρουσία.  Επιλέγω τον εαυτό μου ριζοσπαστικά. Δεν είμαι πια εδώ για να σε κάνω να νιώθεις άνετα με τη σιωπή μου. Δεν είμαι εδώ για να ωραιοποιήσω την αλήθεια ή να απολογηθώ για τα όριά μου και τα όχι μου Είμαι εδώ για να επιστρέψω στον εαυτό μου – πλήρως, ελευθέρα, αυθεντικά, άγρια, χωρίς ενοχές.

Και αν αυτό με κάνει τον κακό στην ιστορία σου, ας είναι.

Πέρασα χρόνια να είμαι η ηρωίδα στα αφηγήματα όλων των άλλων, κουβαλώντας βάρη που δεν ήταν δικά μου. Έπαιζα το ρόλο του φροντιστή, της ενσυναίσθησης, του διορθωτή, του αιώνιου συγχωρητή. Κατέκτησα την τέχνη του συναισθηματικου μόχθου. Ήμουν ο ασφαλής χώρος, το μαλακό μαξιλάρι για να προσγειωθείς. Έκανα όλους τους άλλους τον ήλιο – και εγώ έγινα η σκιά.

Αλλά όχι πια.

Δεν είναι μίσος. Είναι όρια. Δεν είναι εκδίκηση. Είναι επανασύνδεση. Δεν είναι πικρία. Είναι η αναγέννηση. Δεν είναι σκληρότητα. Είναι αγάπη. Για εμένα. Δεν είναι απόσταση. Είναι ασφάλεια. Δεν είναι πείσμα. Είναι αυτοσεβασμός. Δεν είναι έλλειψη ενσυναίσθησης. Είναι αυτοφροντίδα. Δεν είναι υπεροψία. Είναι η επιλογή μου να μην μειώνω πια τον εαυτό μου για να αισθανθεί κάποιος άλλος ανώτερος.

Δεν είναι κακία. Είναι ελευθερία.

Είναι να θυμηθώ και να διεκδικήσω ξανά τα άγρια κομμάτια μου που σιώπησαν από την ντροπή και τον φόβο.

Η αλήθεια είναι ότι κουράστηκα. Κουράστηκα να χαμογελάω ενώ μέσα μου κλαίω. Να καταπίνω λόγια, να βάζω φρένο στα δάκρυά μου, να κρύβω την κούραση, την απογοήτευση, τη θλίψη, το θυμό μου. Κουράστηκα να τα καταλαβαίνω όλα, να βλέπω τις πληγές των άλλων και να δικαιολογώ το κακό που κάνουν. Κουράστηκα να μαζεύω κομμάτια και να λέω “δεν πειράζει”. Πειράζει. Πειράζει όταν σε αγνοούν. Όταν σου λένε ψέματα. Όταν σε υποτιμούν. Όταν σε θεωρούν δεδομένο. Όταν σου λένε “είσαι υπερβολική” επειδή απλώς νιώθεις. Όταν σε κάνουν να ντρέπεσαι για την αγάπη σου, για την έντασή σου, για τις ανάγκες σου. Πειράζει να προδίδεις εσύ η ίδια τον εαυτό σου για να σε αγαπήσουν. Και κουράστηκα να κάνω ότι δεν πειράζει.

Δεν απολογούμαι πλέον για τις ανάγκες μου. Δεν εξηγώ πλέον τις επιλογές μου σε ανθρώπους που δε μπορούν να καταλάβουν και είναι έτοιμοι να με παρεξηγήσουν. Δεν ματώνω πια για εκείνους που δεν θα έδιναν ποτέ ούτε σταγόνα για μένα.

Και ξέρεις κάτι; Αυτό κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν άβολα.

Οι άνθρωποι που είχαν συνηθίσει τη σιωπή μου τώρα με αποκαλούν απόμακρη. Οι άνθρωποι που βασίζονταν στην ενοχή μου τώρα με αποκαλούν εγωίστρια. Οι άνθρωποι που ευδοκιμούσαν στην ανασφάλειά μου τώρα με αποκαλούν αλαζόνα. Αλλά αυτό είναι απλά ο απόηχος της πεποίθησής τους που συναντά την εξέλιξή μου. Γιατί η αλήθεια είναι πως η θεραπευμένη εκδοχή μου προσβάλλει εκείνους που επωφελήθηκαν από την αυτοεγκατάλειψή μου.

Δεν θέλω πια να αποδείξω τίποτα. Δεν με νοιάζει να με καταλάβουν όλοι. Δεν μπορώ να είμαι όλα για όλους. Δεν θέλω. Θέλω να είμαι αυθεντική. Θέλω να λέω αυτό που πιστεύω χωρίς φόβο. Να αγαπώ χωρίς να με τιμωρώ. Να ζητώ χωρίς να ντρέπομαι. Να λέω όχι, χωρίς ενοχή. Να υπάρχω χωρίς να απολογούμαι. Να ανασαίνω γιατί έτσι θέλω, όχι γιατί μου το επέτρεψαν.

Άφησε τους να προσβληθούν. Άφησε τους να κουτσομπολεύουν. Άφησε τους να προβάλλουν. Ας με αποκαλούν παράξενη, απόμακρη, ψυχρή. Ξέρω ότι τώρα είμαι πιο θερμή από ποτέ – γιατί για πρώτη φορά δεν καίγομαι για να κρατήσω τους άλλους ζεστούς.

Έχω μαλακώσει, αλλά δεν είμαι αδύναμη. Είμαι ευγενική, αλλά δεν είμαι αφελής. Είμαι τρυφερή, αλλά δεν θα προδώσω τον εαυτό μου στο όνομα της αγάπης.

Έτσι κάπως μοιάζει είναι το θεραπευτικό ταξίδι. Χαοτικό. Ακατάστατο. Δυνατό. Άγριο. Ιερό.

Έτσι ηχεί η θεραπεία. Όχι. Αρκετά. Δεν θα το κάνω. Δεν μπορώ. Επιλέγω τον εαυτό μου.

Έτσι νιώθω τη θεραπεία. Τρομακτική. Απελευθερωτική. Μοναχική. Ειρηνική. Ειλικρινής. Θεϊκή.

Είναι αστείο πως όταν τελικά αρχίζεις να τιμάς την αυθεντικότητά σου, κάποιοι άνθρωποι συμπεριφέρονται σαν να έχεις γίνει κάποιος άλλος. Αλλά στην πραγματικότητα, απλά σταματάς να προδίδεις τον εαυτό σου. Και αυτή η εκδοχή μου -αυτή που έλεγε «ναι» με δάκρυα στα μάτια- έχει φύγει. Την έθαψα με ευγνωμοσύνη και αγάπη. Της ψιθύρισα: «Σ’ ευχαριστώ που με βοήθησες να επιβιώσω. Από εδώ και πέρα αναλαμβάνω εγώ».

Τώρα ζω με μια φλόγα στα μάτια και στην κοιλιά μου και τρυφερότητα στα χέρια μου, ζεστασία στην καρδιά μου. Δεν ανταλλάσσω πλέον την γαλήνη μου με την άνεση κανενός. Δεν προσπαθώ πια να είμαι τα πάντα για όλους. Γιατί τώρα είμαι τα πάντα για μένα.

Είμαι πια εκείνη που αγαπώ. Που με κάνει να νιώθω ελεύθερη, δυνατή, γεμάτη φως. Δεν προσπαθώ να αποδείξω ότι αξίζω. Το ξέρω. Και με τιμώ. Και ναι, κάποιοι μπορεί να μην αντέξουν την καινούρια μου εκδοχή. Την “άλλη”. Την “ψυχρή”. Την “απόμακρη”. Την “απότομη”. Την “πολύ”. Την “κακιά”. Ας είναι. Δεν πειράζει. Γιατί εγώ ξέρω. Δεν είναι κακία. Είναι αγάπη για τον εαυτό μου. Είναι θεραπεία. Και είναι η πιο αληθινή εκδοχή μου.

Δεν είμαι κακιά. Απλώς έμαθα να με αγαπώ χωρίς ενοχή.

Αυτή η εποχή της ζωής μου είναι ιερή. Δεν έχει να κάνει με το να είμαι σκληρή ή πικρόχολη – έχει να κάνει με το να είμαι ολόκληρη. Να καθίσω επιτέλους στον βωμό της ψυχής μου και να πω: Αξίζω. Είμαι αρκετή. Μου επιτρέπεται να καταλαμβάνω χώρο.

Μου επιτρέπεται να λέω όχι, χωρίς να δίνω εξηγήσεις.

Μου επιτρέπεται να ξεκουράζομαι χωρίς ενοχές.

Μου επιτρέπεται να επιλέγω τον εαυτό μου χωρίς ντροπή.

Έμαθα ότι η αυτο-αγάπη δεν είναι πάντα ήρεμη. Μερικές φορές, είναι άγρια. Μερικές φορές, σημαίνει να απομακρυνθείς από όλα όσα κάποτε σε καθόριζαν. Μερικές φορές, σημαίνει να απογοητεύεις τους ανθρώπους. Μερικές φορές, σημαίνει να σε παρεξηγούν. Αλλά αξίζει τον κόπο. Κάθε ουλή. Κάθε αντίο. Κάθε αποδομημένη ψευδαίσθηση. Γιατί αυτό που κερδίζεις είναι ΕΣΕΝΑ. Και αυτή είναι η επιστροφή. Η επιστροφή στη θαλπωρή της ψυχής σου!

Αν βρίσκεσαι λοιπόν κι εσύ στην εποχή της οριοθέτησης – σε βλέπω. Σε γιορτάζω. Τιμώ την αναγέννησή σου.

Αφήσε τους να σε αποκαλούν όπως θέλουν. Παράξενη. Ψυχρή. Απόμακρη. Δύσκολη. Άφησέ τους να γράψουν τις ιστορίες τους. Εσύ είσαι πολύ απασχολημένη με το να γράφεις τη δική σου ιστορία. Δεν είσαι εδώ για να είσαι η εκδοχή του εαυτού σου που βολεύει τους άλλους άνετους. Είσαι εδώ για να εξελίσσεσαι. Για να βροντοφωνάξεις. Για να θυμάσαι. Για να διεκδικήσεις. Αυτή είναι η εποχή σου. Αναπολογητικά. Άγρια. Ελεύθερα.

Ας είναι αυτό το ταξίδι δυνατό. Ας είναι ιερό. Άφησε το να είναι όλοδικό σου.

Με αγάπη