Τι σημαίνει πραγματικά να είσαι “τρελός” σε έναν κόσμο που απαιτεί συμμόρφωση;
Ζούμε σε μια εποχή όπου η λέξη τρέλα έχει χάσει την πραγματική της σημασία. Την έχουμε μετατρέψει σε κάτι επιφανειακό, σε συνώνυμο της ανευθυνότητας ή του φαιδρού χιούμορ. “Τρελός” είναι αυτός που κάνει βλακείες, που γελάει δυνατά, που ζει χωρίς σκέψη. Αλλά τι γίνεται αν η αληθινή τρέλα κρύβει κάτι πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό;
Η τρέλα ως αντίσταση
Σε έναν κόσμο που λειτουργεί με αλγόριθμους προβλεψιμότητας, η πραγματική τρέλα δεν είναι η έλλειψη λογικής. Είναι η τόλμη της διαφορετικότητας. Είναι η απόφαση να σταθείς όρθιος όταν όλοι γύρω σου έχουν μάθει να σκύβουν το κεφάλι στα καλούπια που τους επιβάλλουν.
Κάθε μέρα, από τη στιγμή που ξυπνάμε, βομβαρδιζόμαστε με μηνύματα για το πώς ‘πρέπει’ να είμαστε. Πώς να ντυνόμαστε, πώς να σκεφτόμαστε, πώς να αγαπάμε, πώς να ονειρευόμαστε. Τα social media μάς δείχνουν ‘επιτυχημένες’ ζωές σε τετραγωνισμένες φωτογραφίες. Η κοινωνία μάς υπαγορεύει τα στάδια που πρέπει να περάσουμε: σπουδές, καριέρα, σχέση, παιδιά, σύνταξη. Και όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει αυτή την πορεία, όποιος τολμήσει να πάει κόντρα στο ρεύμα, αυτός είναι ο ‘τρελός’.
Αλλά τι είδους τρέλα είναι αυτή που συνδέεται με τη συνείδηση αντί να την αποφεύγει;
Η συνειδητή τρέλα
Η πραγματική τρέλα δεν είναι αποκοπή από την πραγματικότητα. Αντίθετα, είναι βαθιά σύνδεση με την αυθεντική πραγματικότητα – τη δική σου, όχι αυτή που σου επιβάλλουν οι άλλοι. Είναι η ικανότητα να βλέπεις τον κόσμο με δικά σου μάτια, να νιώθεις με τη δική σου καρδιά, να σκέφτεσαι με το δικό σου μυαλό.
Αυτή η τρέλα απαιτεί μεγάλη δόση αυτογνωσίας. Χρειάζεται να γνωρίζεις ποιος είσαι πραγματικά κάτω από όλα τα στρώματα των προσδοκιών, των φόβων, των ρόλων που παίζεις. Χρειάζεται να έχεις το θάρρος να αντικρίσεις τον αυθεντικό σου εαυτό – με τις αντιφάσεις του, τα ελαττώματά του, αλλά και με τη μοναδική του λάμψη.
Όταν αρχίζεις να ζεις συνειδητά ως ο αυθεντικός εαυτός σου, όταν σταματάς να ικανοποιείς τις προσδοκίες των άλλων και αρχίζεις να ακολουθείς τη δική σου εσωτερική πυξίδα, τότε για τους περισσότερους φαίνεσαι ‘τρελός’. Γιατί κάνεις κάτι ριζοσπαστικό: επιλέγεις να είσαι εσύ.
Η τρέλα του να τολμάς
Το να ζεις αυθεντικά σημαίνει να δέχεσαι ότι θα κάνεις λάθη. Σημαίνει να παραδέχεσαι ότι δεν έχεις όλες τις απαντήσεις, ότι μερικές φορές θα πέσεις, θα αποτύχεις, θα νιώσεις πόνο. Αλλά αυτή ακριβώς είναι η μαγεία: η τρέλα της αποδοχής.
Η κοινωνία μάς έχει μάθει να φοβόμαστε τα λάθη σαν να είναι αποτυχίες. Αλλά τι γίνεται αν τα λάθη δεν είναι παρεκκλίσεις από τη ζωή, αλλά ουσιαστικό κομμάτι της; Τι γίνεται αν η πτώση δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή μιας νέας ανόδου;
Ο τρελός είναι αυτός που το καταλαβαίνει αυτό. Που δεν φοβάται να δοκιμάσει, να εξερευνήσει, να πειραματιστεί με τη ζωή του. Που βλέπει κάθε πτώση ως ευκαιρία να μάθει κάτι καινούριο για τον εαυτό του, κάθε αποτυχία ως σκαλοπάτι προς μια πιο ουσιαστική επιτυχία.
Το φως και το σκοτάδι της αυθεντικότητας
Η αληθινή τρέλα δεν αρνείται τα σκοτάδια της ανθρώπινης ύπαρξης. Δεν προσπαθεί να κρύψει τον πόνο, τη θλίψη, τη μελαγχολία κάτω από ένα φτιαχτό χαμόγελο. Αντίθετα, αγκαλιάζει την ολότητα της εμπειρίας.
Ζούμε σε μια κοινωνία που απαιτεί διαρκή ευτυχία, συνεχή θετικότητα, αέναη παραγωγικότητα. Αλλά η αληθινή ζωή δεν είναι έτσι. Η αληθινή ζωή έχει εποχές – φθινόπωρα και άνοιξες, χειμώνες και καλοκαίρια. Κι ο “τρελός” είναι αυτός που το δέχεται αυτό, που ζει κάθε εποχή με πληρότητα αντί να της αντιστέκεται και να την πολεμάει.
Αυτή η αποδοχή δεν είναι παθητικότητα. Είναι ενεργητική συμφιλίωση με την πολυπλοκότητα της ύπαρξης. Είναι η σοφία να καταλαβαίνεις ότι το φως γίνεται πιο έντονο όταν έρχεται μετά το σκοτάδι, ότι η χαρά έχει περισσότερη γεύση όταν έχεις γευτεί τη θλίψη.
Η μοναδική πορεία
Κάθε άνθρωπος έχει τη δική του μοναδική πορεία στη ζωή. Όχι επειδή έτσι λένε τα παραμύθια, αλλά επειδή κάθε ένας μας φέρει μέσα του ένα μοναδικό συνδυασμό εμπειριών, ονείρων, φόβων και ελπίδων. Η τρέλα είναι να τιμάς αυτή τη μοναδικότητα.
Δεν σημαίνει να γίνεις εγωιστής ή να αγνοήσεις τους άλλους. Σημαίνει να καταλάβεις ότι η μεγαλύτερη συνεισφορά που μπορείς να προσφέρεις στον κόσμο είναι ο αυθεντικός εαυτός σου. Όχι μια κακέκτυπο κάποιου άλλου, όχι μια έκδοση του εαυτού σου που είναι κομμένη και ραμμένη για να χωράει στις προσδοκίες των άλλων.
Όταν τολμάς να ακολουθήσεις τη δική σου ροή, όταν εμπιστεύεσαι την εσωτερική σου φωνή περισσότερο από τις εξωτερικές επιταγές, τότε γίνεσαι κάτι που ο κόσμος χρειάζεται απεγνωσμένα: γίνεσαι εσύ.
Η τρέλα ως πράξη αγάπης
Τελικά, αυτή η τρέλα της αυθεντικότητας είναι μια πράξη αγάπης. Αγάπης προς τον εαυτό σου, αγάπης προς τη ζωή, αγάπης προς την ίδια την ύπαρξη. Είναι η αναγνώριση ότι αξίζει να ζήσεις τη ζωή σου πλήρως, όχι μισή ζωή, όχι με φόβο, όχι κρυμμένη πίσω από μάσκες.
Σε έναν κόσμο που συχνά φαίνεται να έχει χάσει την επαφή του με την αυθεντικότητα, που λειτουργεί με βάση την εξωτερική εικόνα, εντύπωση και την επιφανειακή επιτυχία, η πραγματική τρέλα γίνεται πράξη επανάστασης. Όχι βίαιης επανάστασης, αλλά σιωπηλής, καθημερινής, συνειδητής επανάστασης.
Κάθε φορά που επιλέγεις να είσαι ειλικρινής αντί συμβιβασμένος, κάθε φορά που ακολουθείς την καρδιά σου αντί τη λογική της αγοράς, κάθε φορά που δέχεσαι την ατελή σου ανθρώπινη φύση αντί να κυνηγάς την τοξική τελειότητα, κάνεις μια πράξη τρέλας. Και αυτή η τρέλα είναι το πιο λογικό πράγμα που μπορείς να κάνεις.
Ίσως τελικά η πραγματική τρέλα δεν είναι να είσαι διαφορετικός.
Η πραγματική τρέλα είναι να προσπαθείς να είσαι όμοιος με όλους τους άλλους αν και γεννήθηκες για να είσαι εσύ.
