Το πρώτο μέρος για της γυναίκες των στοιχείων θα το βρεις εδώ
Ο κύκλος της αγάπης
Όλες αυτές οι γυναίκες – του νερού, της φωτιάς, της γης, του αέρα, της σκιάς, του άγριου – δεν είναι ξεχωριστές οντότητες. Είναι πλευρές του θηλυκού. Είναι όψεις του ίδιου του μυστηρίου.
Και το πιο όμορφο; Όλες αυτές οι πλευρές υπάρχουν και μέσα σου. Κάθε γυναίκα που συναντάς και που σε μεταμορφώνει, απλά ξυπνάει κάτι που ήδη ζει στην ψυχή σου. Σου θυμίζει ποιος είσαι όταν δεν κρύβεσαι, όταν δεν προσποιείσαι, όταν δεν φοβάσαι.
Αυτές οι γυναίκες είναι καθρέφτες. Και μέσα στα μάτια τους, βλέπεις την αλήθεια σου στην αντανάκλαση.
Και αυτή η ολότητα που ανακαλύπτεις, αυτή η επιστροφή στον αυθεντικό εαυτό σου, δεν μένει κλεισμένη μέσα σου. Ρέει προς τα έξω, αγγίζει τους ανθρώπους γύρω σου – τους φίλους, τα παιδιά, την οικογένειά σου. Και ιδιαίτερα, μεταμορφώνει τον τρόπο που αγαπάς και αγαπιέσαι μέσα σε μια σχέση.
Όταν μια γυναίκα έχει περπατήσει στη φωτιά και δεν φοβάται πια τον εαυτό της, όταν έχει κολυμπήσει στα βάθη της ψυχής της και γνωρίζει την αλήθεια της, όταν έχει ριζώσει στη γη της και έχει αγκαλιάσει τη σκιά της – τότε μπορεί να στέκεται δίπλα σε έναν άντρα με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Δεν ψάχνει πια κάποιον να τη συμπληρώσει. Είναι ήδη ολόκληρη. Δεν χρειάζεται κάποιον να τη σώσει. Έχει σώσει τον εαυτό της. Και από αυτό το μέρος της πληρότητας, μπορεί να προσφέρει κάτι πολύτιμο: την παρουσία μιας γυναίκας που ξέρει ποια είναι.
Του δίνει το νερό του συναισθηματικού της βάθους – όχι ως ανάγκη αλλά ως δώρο. Τον προσκαλεί να νιώσει, να ανοιχτεί, να μαλακώσει. Του δείχνει ότι είναι ασφαλές να είναι ευάλωτος, να δείξει την τρυφερότητά του, να κλάψει όταν πονάει.
Του φέρνει τη φωτιά της αλήθειας της – όχι για να τον κάψει αλλά για να τον ξυπνήσει. Τον προκαλεί να γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του, να ζήσει τα όνειρά του, να μην συμβιβαστεί. Και ταυτόχρονα, του δείχνει ότι μπορεί να κάψει τα δικά του παλιά πρότυπα, τις προσδοκίες που δεν τον υπηρετούν.
Του προσφέρει τη γη της – το καταφύγιο της παρουσίας της, τη σταθερότητα της αγάπης της, τη θρέψη της. Δημιουργεί έναν χώρο όπου μπορεί να ξεκουραστεί, να γειωθεί, να επιστρέψει στον εαυτό του. Και του διδάσκει, με το παράδειγμά της, πώς να φροντίζει το σώμα του, να σέβεται τους κύκλους του, να αγαπάει την υλική του ύπαρξη.
Του δίνει τον αέρα της ελευθερίας – τον χώρο να πετάξει, να δημιουργήσει, να εξερευνήσει. Δεν τον κρατάει σφιχτά από ανασφάλεια. Τον αφήνει να είναι αυτός που είναι, να κυνηγήσει το όνειρό του, να εκφράσει τη δική του αλήθεια. Και μέσα σε αυτή την ελευθερία, του δείχνει πώς να πετάνε μαζί, χωρίς να χάνει κανείς τα φτερά του.
Και τέλος, του αποκαλύπτει τη σκιά της – όχι για να τον τρομάξει αλλά για να του δείξει ότι όλα μας τα κομμάτια είναι καλοδεχούμενα. Τον προσκαλεί να συναντήσει κι εκείνος τη δική του σκιά, χωρίς κρίση, χωρίς φόβο. Και μέσα σε αυτή την αποδοχή, δημιουργείται μια οικειότητα που αγγίζει το ιερό.
Μια τέτοια γυναίκα δεν χάνεται σε μια σχέση. Δεν λιώνει στον άλλον. Κρατάει τη φωτιά της, τη φωνή της, τα όριά της. Και με αυτό το παράδειγμα, τον καλεί να κάνει το ίδιο. Έτσι δημιουργούν μαζί κάτι νέο – όχι μια σχέση όπου ο ένας συμπληρώνει τον άλλον, αλλά μια σχέση όπου δύο ολόκληροι άνθρωποι επιλέγουν να περπατήσουν μαζί.
Γι’ αυτό και δεν χρειάζεται καν να τις συναντήσεις φυσικά. Μερικές φορές, απλά σκέφτεσαι μια γυναίκα που σε άγγιξε κάποτε με την παρουσία της, και κάτι μέσα σου αλλάζει. Μερικές φορές, διαβάζεις τα λόγια της, ή ακούς το τραγούδι της, ή βλέπεις την τέχνη της, και νιώθεις σαν να σε κάλεσε να θυμηθείς.
Το δικό σου μονοπάτι… και το δικό μου
Καθώς διαβάζεις αυτά τα λόγια, ίσως αναγνωρίζεις κάποιες από αυτές τις γυναίκες στη δική σου ζωή. Ίσως θυμάσαι τη δασκάλα που σε είδε όταν ήσουν αόρατος. Τη φίλη που στάθηκε δίπλα σου όταν όλα κατέρρεαν. Τη γιαγιά που σου μετέδωσε τη σοφία των γενεών. Την άγνωστη σε μια ομάδα στο διαδίκτυο που είπε ακριβώς αυτό που χρειαζόσουν να ακούσεις.
Αυτές οι γυναίκες είναι δώρα. Είναι αγγελιαφόροι. Είναι γέφυρες που σε οδηγούν πίσω στον εαυτό σου.
Αλλά υπάρχει κάτι ακόμα πιο σημαντικό που πρέπει να καταλάβεις: είσαι και εσύ μία από αυτές τις γυναίκες.
Ναι, εσύ.
Με την πορεία σου, με τις πληγές σου που έγιναν σοφία, με την αγάπη σου, με την παρουσία σου, εσύ είσαι επίσης μια γυναίκα που μεταμορφώνει άλλους ανθρώπους. Μπορεί να μην το ξέρεις. Μπορεί να μην το βλέπεις. Αλλά κάποια που τη συνάντησες, κάποιος που του χαμογέλασες, κάποιος που του είπες “κι εγώ νιώθω έτσι”, κουβαλάει μέσα της την ανάμνηση της αγάπης σου.
Κι εγώ; Εγώ είμαι μια τέτοια γυναίκα.
Μια γυναίκα που περπάτησε στη φωτιά και κάηκε και ξαναγεννήθηκε. Που βούτηξε στα βαθιά νερά και κόντεψε να πνιγεί και μετά έμαθε να κολυμπάει στο σκοτάδι. Που έχασε τις ρίζες της και τις ξαναβρήκε, πιο βαθιές αυτή τη φορά, πιο δυνατές.
Είμαι μια γυναίκα που θυμάται. Που θυμάται το τραγούδι που σταμάτησε να τραγουδάει και το βρήκε ξανά. Που θυμάται πόσο φοβόταν να μιλήσει και βρήκε τη φωνή της έναν ψίθυρο και ένα ουρλιαχτό τη φορά. Που θυμάται την αγαπημένη της που ήταν παιδί και την έφερε ξανά πίσω στο σπίτι.
Είμαι μια γυναίκα που γίνεται. Που κάθε μέρα επιλέγει την αλήθεια παρά την ανάγκη να αρέσει. Που μαθαίνει να λέει “όχι” χωρίς ενοχή και “ναι” χωρίς φόβο. Που σπάει τα καλούπια που της έδωσαν και χαράζει το δικό της μονοπάτι.
Είμαι μια γυναίκα που βαδίζει βήμα βήμα προς την ολότητά της. Όχι γιατί έχει φτάσει. Όχι γιατί τα ξέρει όλα. Αλλά γιατί έχει αποφασίσει να συνεχίσει να περπατάει, ακόμα κι όταν ο δρόμος είναι σκοτεινός, ακόμα κι όταν έχει χαθεί, ακόμα κι όταν έχει πέσει.
Και αν με διαβάζεις τώρα, αν κάτι μέσα σου ξύπνησε, αν κάτι αναγνώρισες, αν κάτι θυμήθηκες – τότε ξέρεις.
Ξέρεις πως δεν διαβάζεις για κάποιες μακρινές γυναίκες. Διαβάζεις για σένα. Για εμάς. Για την αδελφότητα των γυναικών που θυμούνται, που γίνονται, που περπατούν προς την ολότητά τους.
Σχηματίζουμε έναν κύκλο γύρω σου. Και όλες, όλες, σε κοιτάζουν με αγάπη, ζωτικότητα, προστασία και σεβασμό. Όλες ψιθυρίζουν το ίδιο μήνυμα:
«Είσαι έτοιμος. Πάντα ήσουν. Ήρθε η ώρα να θυμηθείς.»
Γιατί αυτό είναι που κάνουν αυτές οι γυναίκες των στοιχείων. Δεν διορθώνουν. Δεν σώζουν. Αγαπούν. Βλέπουν. Γιορτάζουν. Στέκονται δίπλα σου. Και με την παρουσία τους, σου υπενθυμίζουν ότι δεν είσαι μόνος, ότι είσαι ικανός, ότι είσαι αρκετός, ότι είσαι μαγικός.
