Κάποια στιγμή, η αναζήτηση κουράζει. Όχι γιατί δεν υπάρχει κάτι να βρεθεί,
αλλά γιατί η ψυχή αρχίζει να θυμάται πως αυτό που ψάχνει δεν βρίσκεται εκεί έξω. Είναι το σπίτι μέσα μας — το μέρος όπου ανήκουμε,πριν από κάθε ρόλο, κάθε όνομα, κάθε «πρέπει».
Κάποτε νόμιζα πως έψαχνα κάτι έξω από εμένα.
Ένα σπίτι, μια αγκαλιά, μια κατεύθυνση που θα μου έδινε την αίσθηση του «ανήκω». Έτρεχα, όπως όλοι, προς κάτι που πίστευα πως θα με ολοκληρώσει. Μόνο που τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω… πως αυτό που κυνηγούσα ήταν μέσα μου όλο αυτόν τον καιρό.
Περνάμε τη μισή μας ζωή ψάχνοντας για ένα σπίτι που στην πραγματικότητα δεν έχουμε αφήσει ποτέ. Ένα σπίτι που δεν υπάρχει σε κανέναν χάρτη, δεν χτίζεται με φιλοδοξία, δεν το καθορίζουν οι άλλοι.
Ζει στα μικρά διαλείμματα ανάμεσα στις σκέψεις μας. Στις στιγμές εκείνες που η μουσική μάς συγκινεί χωρίς να ξέρουμε γιατί. Στην απαλή ζεστασιά που νιώθουμε στο στήθος, όταν σταματάμε για λίγο να προσπαθούμε να είμαστε «κάποιοι».
Αλλά ο κόσμος αγαπά τα σχέδια, τους χάρτες, τις λίστες. Μας λέει πώς να αγαπήσουμε, πώς να θεραπευτούμε, πώς να φανούμε επιτυχημένοι, πώς να «είμαστε καλά». Και σιγά σιγά αρχίζουμε να ανταλλάζουμε τη διαίσθησή μας με μίμηση. Βασιζόμαστε στον θόρυβο για καθοδήγηση, στην κίνηση για πρόοδο, στη βεβαιότητα για γαλήνη. Χτίζουμε τοίχους εκεί που θα μπορούσαν να υπάρχουν παράθυρα.
Διακοσμούμε το κλουβί μας και το ονομάζουμε «σκοπό».
Και όταν έρχεται η ησυχία, πανικοβαλλόμαστε. Δεν αναγνωρίζουμε ότι ο πόνος που νιώθουμε δεν είναι κενό — είναι η Μούσα μας που χτυπάει την πόρτα και ψιθυρίζει: «Άφησέ με να ξαναμπώ».
Η επιστροφή στο σπίτι δεν είναι προορισμός.
Είναι το θάρρος να σταματήσεις να τρέχεις προς κάτι που ποτέ δεν χάθηκε. Να αφαιρείς σιγά σιγά τα πέπλα της αμφιβολίας, της σύγκρισης και του φόβου, ώσπου να φτάσεις στην καρδιά — εκεί που ο παλμός σου ποτέ δεν σταμάτησε να χτυπά.
Ίσως ο λόγος που φαίνεται τόσο δύσκολο, είναι γιατί είναι τόσο απλό. Να αναπνεύσεις. Να ακούσεις. Να μείνεις αρκετά ώστε να αφήσεις το νερό να καταλαγιάσει και να καθαρίσει.
Το σπίτι δεν το βρίσκεις· το θυμάσαι. Το ανακτάς. Το γνωρίζεις ξανά μέσα από τη σιωπή. Είναι ο ασφαλής σου τόπος πριν από το όνομα, πριν από την ανάγκη να αποδείξεις κάτι, πριν από κάθε «πρέπει».
Είναι η ανάμνηση του ποιος ήσουν πριν αρχίσεις να προσπαθείς να είσαι κάτι άλλο.
Κάποια στιγμή, όλοι στεκόμαστε ανάμεσα σε δύο κόσμους — εκεί που είμαστε, και εκεί που νιώθουμε πως «ανήκουμε». Και τότε, η μόνη ερώτηση που έχει ουσιαστική σημασία είναι:
Τι είναι αυτό από το οποίο ακόμα τρέχω να ξεφύγω, ενώ όλο αυτόν τον καιρό προσπαθούσε να επιστρέψει σε μένα;
Η πόρτα ήταν πάντα ανοιχτή. Απλώς πρέπει να σταματήσεις να χτυπάς, ώστε να μπορέσεις να περάσεις.
Μας έχουν πει πως η πληρότητα εξαρτάται από την παρουσία κάποιου άλλου. Ότι ένα «αληθινό σπίτι» χρειάζεται τοίχους, ονόματα, μια κοινή υπογραφή, παιδιά ως απόδειξη συνέχειας. Όμως η ζωή έχει έναν πιο ήσυχο τρόπο να μας εκπαιδεύει.
Μετά από χρόνια ακρόασης, παρατήρησης, συνομιλιών με ανθρώπους — καλλιτέχνες, εραστές, αναζητητές — κατάλαβα κάτι που δεν αλλάζει ποτέ: Συχνά μπερδεύουμε τη λαχτάρα για ανήκειν με τον φόβο του να είμαστε μόνοι.
Οι άνθρωποι που προέρχονται από πληγωμένες οικογένειες αναζητούν λύτρωση μέσα από έναν σύντροφο. Ελπίζουν πως η αγάπη θα χτίσει αυτό που η παιδική ηλικία δεν μπόρεσε. Και όμως, η αληθινή αγάπη δεν έρχεται για να συμπληρώσει — έρχεται για να θυμίσει. Να μας δείξει εκείνο το κομμάτι μέσα μας που ήδη ήξερε να αγαπά.
Το «σπίτι» λοιπόν δεν είναι πρόσωπο. Δεν είναι διεύθυνση. Είναι εκείνη η στιγμή που σταματάς να προσποιείσαι πως δεν ξέρεις τον δρόμο. Που επιτρέπεις στον εαυτό σου να καθίσει, να αφήσει τον έλεγχο, να νιώσει τη ζωή να αναπνέει μέσα του χωρίς να χρειάζεται να την εξηγήσει.
Η επιστροφή στο σπίτι είναι πράξη θάρρους. Είναι η στιγμή που αναγνωρίζεις πως ό,τι έψαχνες έξω, ήταν απλώς ένας καθρέφτης για να θυμηθείς το μέσα. Πως ο προορισμός δεν είναι «κάπου αλλού», είναι η καρδιά σου όταν σταματά να φοβάται τη σιωπή της.
Και τότε, χωρίς προσπάθεια, αρχίζεις να ανήκεις — παντού.
Γιατί έχεις πια επιστρέψει εκεί όπου ανήκεις περισσότερο: στον εαυτό σου.
Με αγάπη,
